ქალაქის მტვერში ვარდები დავკრძალე ..

ქალაქის მტვერში ვარდები დავკრძალე,
გიშრის ოცნებები წვიმაში დამისველდა,
მტკნარი სიმარტოვე ლექსებად დავცალე,
მზეს რომ მეეზოვე აღვიძებდა.

ეული ფიქრები ბაქანთან დავტოვე,
ცა რომ იდიოტებს გაედავა,
ფერადი მაისი დეკემბრად დავთოვე,
გვირილებით რომ არ გვეგუნდავა.

ეს მერამდენედ ცისკარი გაიღო,
დილა ღრუბლების დაესწრო ქორწილს.
ბაღებში მტრედებთან ქრისტეს ხორცს გავიოფ
არაძვირფასი ქალწულის კოცნით.

ბოდვაში გავივლი ნამიან ხვიარებს,
გამოგიტყდები მთვარესთან ღალატში,
პაემანივით რომ დამაგვიანეს
ამ ჩამტვრეული ფარნების ქალაქში

და კეთროვანი მუზების ნახშირით
გუბე-ფილტვები ივსება თანდათან,
გამოქცეული სახლიდან ბავშვივით
ავადმყოფურად დავწვები ბაქანთან.

ცარიელ ოთახში მეძიონ კედლებმა,
რომ მიეჩვიენ ღვინოს და თამბაქოს...
აყროლებული ქუჩების კეთრება
ყველა პოეტურ მიგნებას გააქრობს

სარეცელიდან გმინავენ მოძღვრები,
უშნო მარშების მიწება სუფევს.
რკინის ბილიკით ბაქანსაც მოვწყდები
და დენთის ბოლი აავსებს კუპეს.