უკანასკნელი მეკვლე

რომ დაუბერავს ქარი,
გადაიყოლებს ღრუბლებს,
მარტოდ დამრჩალი მტკვარი,
თბილისს გარშემო ურბენს.
გააფრთიანებს მთა-ბარს,
ცა, მოსაუბრე წვიმით.
მზე ცისარტყელას დაბანს,
ტანს, ოქროსფერი სხივით.
ჩამოაჭკნობენ წლები,
ვარდის კოკრებს და ეკლებს,
ღამე იქნება მთების
უკანასკნელი მეკვლე.
ბევრს იმღერებენ გზები,
და დათვრებიან რა რიგ –
არ შეხვდებიან ბზებით,
ციდან მომავალ ტარიგს.
ჯილდო არის თუ ტანჯვა?
სულზე მიკრული ჯვარი,
არაფრის მთქმელი გარჯა,
უსასოება ხარის…
“ჯვართან მისული სურო –
მარტოობა ქნარის,
თვალთა ანგელოზთ შურო,
შენ ღვთისმშობელო კარის.”
“ჯვარზე გაკრული ელვა –
ეს ჩემი დაა ლურჯი,
თეთრი თვალების ღელვა
და მდუმარება მუნჯი… ”
მთის გაგიჟებულ რუებს,
ღვიით, ძენძით და ქვიშით,
სიკვდილი დააყრუებს
მაცხოვრისადმი შიშით.”
რომ დაუბერავს ქარი,
გადაიყოლებს ღრუბლებს,
მარტოდ დამრჩალი მტკვარი,
ჩემს სულს გარშემო ურბენს.