“ეჰეი, საქართველოვ!”

ვაიმე, მამულო, რა გიშველო?
რა წყალში ჩავვარდე ნეტავ?
წარსული როგორღა დავიჯერო,
მომავალს ასეთს, რომ ვხედავ?!

ვაიმე, სამშობლოვ, რა ვიღონო?
რა ზეცა დავიმხო თავზე?
ქართული ისევ, რომ გავიგონო,
რა მტერი ავაგო ხმალზე?…

ვაიმე, ქვეყანავ, საყვარელო!
უღმერთოდ დარჩენილხარ თითქოს,
ობოლო, ობოლო, საქართველოვ,
შენზე აღარავინ ფიქრობს!

ვაიმე, მიწა-წყალო, გაწირულო,
ქართველი კაცისგან ობლად,
ვაიმე, მამულო, გაყიდულო,
ურჯულო დაგდგომია მშობლად.

ტაძრებო, ტაძრებო აღმართულნო,
ხომალდის ანძებად ცამდე,
ღვთიურნო, ზეციურნო და ქართულნო,
რამდენსღა გაუძლებთ, რამდენს?

ქართველნო! ეჰეი, საქართველოვ!
გმირების გამომზრდელო დედავ,
წარსული დიდების დამკარგველო,
როდემდე გეძინება ნეტავ?