ჯორჯ გორდონ ბაირონი

ემას

წასვლის ჟამია, მოლოდინით გული მოცდება,
უნდა დატოვო ვინც გიყვარდა, ვინც გულს უხარის,
წარსულს ჩაბარდა ნეტარების ყველა ოცნება,
ცალფა ტკივილი დაგვრჩენია და საწუხარი.

ვაგლახ! ტკივილი ავბედითი იქნება მკაცრი,
გაგვყრის და მერე მინავლებას არც დააპირებს,
რომ დაგვაშორებს და არასდროს არაფერს გვაცდის,
შენ კი მარტოკა მოიხილავ ზღვათა ნაპირებს.

და მე ვიგონებ იმ გარდასულ დღეებს ვნებიანს,
რომ სიხარულის ცრემლი მომდის განგების ნებით,
აგერ, გავხედავ იმ კოშკურებს ქონგურებიანს,
რომელთა ჩრდილში გაილია ბავშვობის წლები.

იქ, გოთიკური სარკმლის გვერდით დარჩა ბალღობა,
რომ გავყურებდით ტბას და იქვე გაშლილ სანახებს,
დღეს კი ამ ცრემლით ჩვენს მწუხარე გზებსაც გავღობავ,
გამოთხოვება რომ ვერასდროს ვერ დაგვანახებს.

იქ, მინდვრის ზემოთ, ცა რომ თავზე ქუდად გვეხურა,
იქაურობას რომ ვთელავდით შიშველ ფეხებით,
საჩრდილობელთან მივაღწევდით და უხერხულად,
გაყუჩდებოდი ჩემს მთრთოლვარე მკერდზე შეხებით.

და აღტაცება რომ მიპყრობდა მაშინ ათმაგი,
პეპლებსაც აღარ გიქშევდი და ღელვას ვიწყებდი
და  რომ იცოდე, როგორ მშურდა ყველა მათგანის,
მთვლემარე თვალზე რომ გკოცნიდნენ თავდავიწყებით.

აგერ, ის ნავი, უდრტვინველად წყალს რომ მითელავს,
ჩვენს ტბაზე სხივი ალაპლაპდა ოქროცურვილი
და წყლის გადაღმა, ხელმეორედ, ვხედავ იმ თელას,
დღეცისმარე რომ დავძვრებოდი შენი სურვილით.

წავიდა ის დრო, ჩაუვლია უკვე ქარავანს,
შენ მიმატოვე, მიატოვე ჩვენი მიდამოც,
კვლავ აქ დავდივარ, მაგრამ თითქოს აქაც არა ვარ,
უშენობიდან ან რა აზრი გამოვიტანო. 

როგორ გაიგებს, ვისაც თავად არ განუცდია,
ტკივილი ბოლო ჩახუტების, წვისა და დაგვის,
როცა გრძნობები შენს უნაზეს ცრემლებს უცდიან
და ერთი სიტყვა, ერთი სიტყვა დაგვცდება ბაგით.

ეს არის ჩვენი განსაცდელი, ჩვენი გზასრული,
ლოყებს რომ ცრემლით დაგვისველებს მთელი ცხოვრება,
თვით სიყვარულის განჩინება და დასასრული,
უკანასკნელი, უნაზესი გამოთხოვება!

ინგლისურიდან თარგმნეს
ნინო სამურკასოვმა და გიორგი ხულორდავამ