საგაზაფხულო

აყვავდი ველო, გადაიშალე,
მზის ქვეშ მოითბე ნაზამთრი გული!
იქნებ ამ სევდით,
საგაზაფხულოდ,
არ ვიყო ნაღვლით შემოგარსული!
*
რომ არა გრძნობა,
რომ არა ლექსი,
როგორ გავძლებდი აბა აქამდე,
აყვავდი ველო,
როგორც გაქვს წესი,
ტკბილი სურნელი აზიდე ცამდე!
*
ქარების რისხვის დასრულდეს აწ დრო,
(ამაოებაც ტკბილია - ვხვდები)
ცხოვრებავ, 
თავი უნდა მოგანდო,
ახალ იმედით,
ახალი გზებით!
*
ყველა ტკივილი ჭირს წაუღია,
(დიდება ღმერთს - მე კვლავ ფეხზე ვდგები!)
ზურგს ვაქცევ მლიქვნელს,
ათას უხიაგს,
ახალ მზეს სახით მივეგებები!
*
აყვავდი ველო, გამოიფხიზლე
უსაყვარლესო დედაბუნებავ!
ტანჯული გული გამიხალისე,
გამიცისკარე ქუში გუნება...
*
საამურია სიცოცხლის ძალა,
სიხარულს, ტკივილს თუ აქ განვიცდი,
მე სხვა სამყარო რად მინდა აბა,
სხვა გატაცება და სხვა ხალისი!
*
აყვავდი ველო, 
ტყეო - ბურვილო,
გამოიტანე სიმწვანე ნაზი.
უკვე გავლიე ღამე უძილო,
ღამე - მდუმარე,
მეტად ლამაზი!
*
ეს გრძნობა მღუპავს, 
მაცოცხლებს თანაც,
დამყვება კიდეც შიზოფრენია.
მზეო, გაათბე მთელი ქვეყანა,
სადაც რომ შენი შუქი ჰფენია!
*
მიხეილ ქაშიაშვილი