სიყვარული უდაბნოში

დღეს აღარ სდუმან პირამიდები,
ვუსმენ გოლიათ ლოდების ღაღადს
და ვგრძნობ, თანდათან გინაპირდები,
ვერ გაპატიებ ლექსებთან ღალატს.
ხმაურობს ქვიშა უდაბნოს ქარში,
მდუმარე სფინქსი ყვირის:-არ გინდა!
მე მაინც შევალ მოლურჯო ზღვაში,
თუნდ შემეყაროს გზაზე ქარიბდა.
პირამიდებზე დავტოვებ ჩემს კვალს
ვერამოსახსნელ იეროგლიფით,
შენ გააგრძელებ ლექსებით ჩემს კვლას
და სულს ამომხდი პიანოს რიტმით.
საუკუნეებს დარჩება მძევლად
ჩემი სახება, ვით-ნეფერტიტის,
შენი ლექსებით მაქციე მხევლად
პოეზიისა და მეფე-რითმის.
არ მსურს, შეგინდო უსაზღვრო ნიჭი,
ცივი ვარ, მსგავსად მარმარილოსი,
შენგან მივდივარ და თუმცა მიჭირს,
აღმა არ ავა აღარც ნილოსი!