თეთრი ქრონიკა

ახალი მთვარე სხივებად ჩადნა
ჩემს უშენობით სავსე ემბაზში,
გარდაისახა ნატიფ ცრემლებად
და ამიტირდა, როგორც მზე-ვაზში. 
აკლიხარ დღეებს, წამებს და წუთებს,
ვეღარ სრულდება უშენოდ ვალსი,
გადაუხდელი ალერსის წლების
სამარადჟამოდ დამტოვე ვალში.
ჩემს სიზმრებს შერჩი ობობის ქსელად,
სულ გიშორებ და უფრო მეხვევი,
ამოსუნთქვიდან ამოსუნთქვამდე
სუსტი სიმივით სულში მერხევი.
გიხსენებ, ისევ მკერდში მიფეთქავ,
ისევ მაგონებ წვიმაში ვერლენს,
კვლავ იღვენთები ჩემში რითმებად,
მე უშენოდ და ულექსოდ ვერ ვძლებ...
პეპლის ფრთებივით მოგონებები
ზამთრის ქარებმა მოფანტ-მიფანტეს,
და უშენობის თეთრი ქრონიკა
ჰგავს ველასკესის ფერმკრთალ ინფანტებს.