საკუთარ სულთან ხომ მაინც მარტოა ადამიანი

ალბათ რამდენი რამ არის: 
რაც ცოდვად არ ვაღიარეთ, 
ალბათ რთულია გავიგო-
ყველა შეგრძნება მონესი,
 საკუთარ სულთან ხომ მაინც 
მარტოა ადამიანი, 
ციდან ჩიტების ჟღურტულიც 
ბოლო იმედად რომ ესმის.

იქნებ წვიმასთან და მზესთან
 სურდა ეცეკვა მოპასანს? 
მოლბერტი კავალერია- როცა თავს უხრის ფუნჯი და 
ახლა ამ ცაზე ღრუბლები- 
მშიერ, თხელგვერდა მონას ჰგავს,  
ხელახლა გამომიხსნია ყველა პასუხი უჯრიდან.

გზებს კი ნატიფად მოუცვამთ- მხრებზე, წამხდარი სიშიშვლე, 
კედელს მანქანის ფარები 
შუქით დროებით ხიბლავენ, 
ახლა ისეთი დრო არის რომ ხმალს არავინ იშიშვლებს, 
თუ სულით დაგცეს და თუ სულს 
კუთვნილ ქონებით იბრმავებ.

რას ვიზამთ, ჩვენს თავს შევუნდოთ: რაც ცოდვად არ ვაღიარეთ 
და რაც არ უნდა გაწვიმდეს: 
გაშრები ბოლოს- წესია,
 საკუთარ სულთან კი, მაინც, მარტოა ადამიანი, 
როცა მაგიდას უზის და საშველი მხოლოდ ლექსია.