ალექსანდრ ბლოკი - უცნობი ქალი

1. ალ. ბლოკი - უცნობი ქალი


საღამოობით რესტორანთა თავზე ტრიალებს
ცხელი ჰაერი ველური და დამძიმებული
და მართავს მთვრალთა შეძახილებს მაღალხმიანებს
გაზაფხულური, დამნაცრავი რაღაცა სული.

შორს, დამტვერილი მოსახვევი ჩანს ბუნდოვანი.
ქალაქგარეთა აგარაკთა სევდას იამებს
მოოქროსფერო კრენდელები ფუნთუშოვანი
და სადღაც ბავშვის ატირება გაიხმიანებს.

და ყოველ მწუხრში შლაგბაუმთა გადაღმა ვლიან
მამაკაცები, ჩატეხილი კატილოკებით,
დასეირნობენ იქ დამებთან, როდი დაღლიან
ენამახვილნი. ქალნი ღიმილს ძლივს იოკებენ.

ტბაზე ნიჩაბთა სამაგრების ისმის ჭრიალი,
ერთვის ქალების უეცარი წამოკივლება.
ხოლო ზეცაში, ამ ყველაფრის თანაზიარი
უანგარიშოდ მთვარის დისკო გადაიხრება.

ყოველ საღამოს მეგობარი ჩემი ეული
ჭიქაში ჩემში ძველებურად აირეკლება
და იდუმალი და მომწკლარტო ეს სითხეული
მასაც ჩემსავით იმორჩილებს, ყრუდ ეუფლება.

ხოლო გვერდითა მაგიდებთან, ვხედავ აქედან,
ბოდიალობენ ლაკეები მთლად მძინარენი
და კურდღლებივით თვალჭყეტელა ლოთები სხედან,
სიტყვით «In vino veritas!»-ო შეძრეს არენი.

და ყოველ მწუხრზე, დათქმულ დროზე ის გამოჩნდება,
(ან მარტოოდენ უცნაური რამ სიზმარია),
ქალწული იგი, შემოსილი აბრეშუმებით
ბლანტ ფანჯარაზე ირეკლება და მდუმარეა.

და იგი ნელა მთვრალთა შუა გავლას ჩვეული,
მუდამ მარტოა, თანამგზავრი არ ჰყავს იქავე.
სავსე სურნელით და ნისლეულით
ის ფანჯარასთან ადგილს იკავებს.

და ქრიან ისევ ძველებური რწმენებით სავსე,
აბრეშუმები მისი მორჩილი,
შლაპა, საგლოვო ბუმბულით - თავზე,
ბეჭდებიანი ხელები თლილი.

და უცნაური სიახლოვით ჩემს დამტყვევებელს
ვჭვრეტ ვუალს მისას, წყვდიადებას რომ შეიერთებს.
ვხედავ მე ნაპირს მომჯადოებელს,
მომჯადოებელს ვხედავ შორეთებს.

და მე უღრმესი საიდუმლო მაქვს მონდობილი.
მე მაბარია მზე ვიღაცის, რომ მოვუარო.
და ჩემი სულის ყველა ხვეული,
მთხოვს მწკლარტე ღვინოს არ ვეუარო.

და სირაქლემის ხრილი ბუმბულნი
ჩემს ტვინში ნელა დაირწევიან
და თვალნი ლურჯნი და უფსკერულნი
შორეულ ნაპირს გაიშლებიან.

მე სულში მიძევს სანუკვარი რამ განძეული
და გასაღები მარტოოდენ ჩემში იდება,
მართალს იძახი შენ ურჩხულო, ხარ მთვრალეული.
ვიცი: ღვინოში სუფევს მთელი ჭეშმარიტება!

1906

(თარგმანი ნინო დარბაისელისა)

Александр Блок

Незнакомка

По вечерам над ресторанами
Горячий воздух дик и глух,
И правит окриками пьяными
Весенний и тлетворный дух.

Вдали, над пылью переулочной,
Над скукой загородных дач,
Чуть золотится крендель булочной,
И раздаётся детский плач.

И каждый вечер, за шлагбаумами,
Заламывая котелки,
Среди канав гуляют с дамами
Испытанные остряки.

Над озером скрипят уключины
И раздаётся женский визг,
А в небе, ко всему приученный
Бессмысленно кривится диск.

И каждый вечер друг единственный
В моём стакане отражён
И влагой терпкой и таинственной
Как я, смирён и оглушён.

А рядом у соседних столиков
Лакеи сонные торчат,
И пьяницы с глазами кроликов
«In vino veritas!» кричат.

И каждый вечер, в час назначенный
(Иль это только снится мне?),
Девичий стан, шелками схваченный,
В туманном движется окне.

И медленно, пройдя меж пьяными,
Всегда без спутников, одна,
Дыша духами и туманами,
Она садится у окна.

И веют древними поверьями
Её упругие шелка,
И шляпа с траурными перьями,
И в кольцах узкая рука.

И странной близостью закованный,
Смотрю за темную вуаль,
И вижу берег очарованный
И очарованную даль.

Глухие тайны мне поручены,
Мне чьё-то солнце вручено,
И все души моей излучины
Пронзило терпкое вино.

И перья страуса склонённые
В моём качаются мозгу,
И очи синие бездонные
Цветут на дальнем берегу.

В моей душе лежит сокровище,
И ключ поручен только мне!
Ты право, пьяное чудовище!
Я знаю: истина в вине.

1906