სერგეი ესენინი - წერილი დედას

სერგეი ესენინი

წერილი დედას

ცოცხალი ხარ, ბებრუცანავ ჩემო?
მეც - რა მიჭირს, სალამს გითვლი თუკი.
დე, განათდეს შენი ქოხის ჩერო
იმ საღამოს გამოუთქმელ შუქით!

მწერენ, თითქოს მღელვარებას მალავ,
ნაღვლიანი დღეც და ღამეც მელი,
სოფლის გზაზე გამოდიხარ მალ-მალ
ძველმოდური შენი მოსაცმელით.

ღამ-ღამობით სულ გასცქერი წყვდიადს,
და მუდმივად გელანდება თანაც,
დუქნის ჩხუბში შვილი მკვდარი გდია,
გულში ჩასცეს მას ფინური დანა.

მოიშორე, მშობლიურო, შფოთვა,
ეს სიმძიმე - მოჩვენება ავი.
არ ვარ ისე უსაშველოდ ლოთი,
სადღაც მოვკვდე, დედის უნახავი.

ის სინაზე, ძველებური დამდევს,
და ერთს ნატრობს გული მონაოხი,
რომ როგორმე გამოვექცე დარდებს.
მომენატრა ჩვენი ციცქნა ქოხი.

დავბრუნდები, თეთრს რომ გაშლის ტოტებს
ჩვენი ბაღი, მზისთვის გასაცინად,
ოღონდ ნუღარ გამაღვიძებ, ოდეს
ირიჟრაჟებს, როგორც რვა წლის წინათ.

ნუ აღვიძებ ნაოცნებარს ახლა,
არამხდარიც დავივიწყოთ უკვე.
მეტისმეტი დანაკარგი, დაღლა
გამოსცადა ჩემმა სიჭაბუკემ.

ნუღარც ლოცვას ნუ მასწავლი, კმარა,
ძველი გაქრა, დავიწყება უქადს.
შენ ხარ ჩემი ხსნა და შვება მარად,
მეგულები გამოუთქმელ შუქად.

ჰოდა, კმარა, ნუღარ დარდობ ასე,
ნუღარ შფოთავ, ასე ნუღარც მელი,
და მალი-მალ ნუ გადიხარ გზაზე.
ძველმოდური შენი მოსაცმელით.



(თარგმანი ნინო დარბაისელისა)


Письмо матери

Ты жива еще, моя старушка?
Жив и я. Привет тебе, привет!
Пусть струится над твоей избушкой
Тот вечерний несказанный свет.

Пишут мне, что ты, тая тревогу,
Загрустила шибко обо мне,
Что ты часто ходишь на дорогу
В старомодном ветхом шушуне.

И тебе в вечернем синем мраке
Часто видится одно и то ж:
Будто кто-то мне в кабацкой драке
Саданул под сердце финский нож.

Ничего, родная! Успокойся.
Это только тягостная бредь.
Не такой уж горький я пропойца,
Чтоб, тебя не видя, умереть.

Я по-прежнему такой же нежный
И мечтаю только лишь о том,
Чтоб скорее от тоски мятежной
Воротиться в низенький наш дом.

Я вернусь, когда раскинет ветви
По-весеннему наш белый сад.
Только ты меня уж на рассвете
Не буди, как восемь лет назад.

Не буди того, что отмечталось,
Не волнуй того, что не сбылось,—
Слишком раннюю утрату и усталость
Испытать мне в жизни привелось.

И молиться не учи меня. Не надо!
К старому возврата больше нет.
Ты одна мне помощь и отрада,
Ты одна мне несказанный свет.

Так забудь же про свою тревогу,
Не грусти так шибко обо мне.
Не ходи так часто на дорогу
В старомодном ветхом шушуне.