სერგეი ესენინი - ნაკრები სხვადასხვა დროის ლექსების თარგმანებისა
სერგეი ესენინი *** (კოფთა მტრედისფერი და თვალები ლურჯი) სერგეი ესენინი * * * კოფთა მტრედისფერი და თვალები ლურჯი. სატრფოს მართალს ვუმალავ, ენა დავიმუნჯე. შემეკითხა: ქარბუქი აღარ იშლის ბოგინს? დავანთებდი ღუმელს და დავაგებდი ლოგინს. ვუპასუხე სატრფოს: ახლა ვიღაც მაღლით თეთრი ყვავილების თაიგულებს გვაყრის. ჰო, დაანთე ღუმელი და დააგე ლოგინი. ქარბუქია ამ გულში უკვე შენი ლოდინით. (თარგმანი ნინო დარბაისელისა) С. Есенин * * * Голубая кофта. Синие глаза. Никакой я правды милой не сказал. Милая спросила: «Крутит ли метель? Затопить бы печку, постелить постель». Я ответил милой: «Нынче с высоты Кто-то осыпает белые цветы. Затопи ты печку, постели постель, У меня на сердце без тебя метель». ესენინის ბოლო(?) ლექსი *** შეხვედრამდე, მეგობარო, შეხვედრამდე! ჩემო კარგო, ამ გულში გაქვს ბუდე. გამიზნული განშორება, მინდა გწამდეს, რომ შეხვედრას მოასწავებს მუდამ. შეხვედრამდე, მეგობარო! არა- სიტყვა, არა - ხელი, წარბს ნუ ჭმუხნი, დარდებს გაუძელი! ამა ქვეყნად სიკვდილია - არ ახალი, თუმც სიცოცხლეც ამბავია ძველი. (თარგმანი ნინო დარბაისელისა) * * * До свиданья, друг мой, до свиданья. Милый мой, ты у меня в груди. Предназначенное расставанье Обещает встречу впереди. До свиданья, друг мой, без руки, без слова, Не грусти и не печаль бровей, — В этой жизни умирать не ново, Но и жить, конечно, не новей. სერგეი ესენინი *** ( უნდა შეძლო გაცინება) ნინო დარბაისელის თარგმანი *** უნდა შეძლო გაცინება, როცა დარდობ და იდარდო, როცა გასაცინია, გარეგნული გულგრილობა შეუფარდო, როცა სულში შფოთვა არცთუ მცირეა! (თარგმანი ნინო დარბაისელისა) Сергей Есенин *** Умей смеяться, когда грустно, Умей грустить, когда смешно, Умей казаться равнодушной Когда в душе совсем не то… სერგეი ესენინი *** (ვნაღვლობ, როცა გიცქერი) ნინო დარბაისელის თარგმანი სერგეი ესენინი *** ვნაღვლობ, როცა გიცქერი, მზერას დარდი ეწვნის. ტკივილია როგორი, სინანული თანაც! როცა იცი, ფოთლები - ეს სპილენძი ძეწნის, დაგვრჩა სექტემბრისაგან, სხვა თან წაიტანა. უკვე სხვისმა ტუჩებმა გააბნია, ვიცი, სითბო შენი ტუჩების, თრთოლვა შენი ტანის, თითქოს სული მიმკვდარი სულმთლად გაგეცრიცა და ცრის შენი სულიდან, წვიმამ გაატანა. ჰოდა, რა გაეწყობა! არ მკლავს შიში მისი. სიხარულის სხვაგვარის მიყვარს ყველა გრამი. განა დაგვრჩა იქიდან რამე სამერმისე? რაღაც ნესტიანობა და ყვითელი გვამი. ვისზე რა ვთქვა, როდესაც თავი გავიწირე, დავთმე ყოფა მშვიდი და გასაღიმებელი. გზა გავლილი- ყოფილა თურმე რარიგ მცირე, დაშვებული შეცდომა - არის რარიგ ბევრი. სასაცილო ცხოვრების, სასაცილო გაყრის ძველებური ამბავი გაგრძელდება იგი. როგორც სასაფლაოზე, დაჩონჩხილი არყის ძვლებით მოშენებულა ბაღში ხეთა რიგი. და ჩვენც დავიყვავალებთ, რატომ დავახანოთ და ხმაურსაც დავიცხრობთ, ვით სტუმრები ბაღის, რაკი შუა ზამთარში არც ყვავილი ხარობს მაშინ არარსებულზე არც წუხილი არ ღირს. (თარგმნა ნინო დარბაისელმა) Сергей Есенин - Мне грустно на тебя смотреть Мне грустно на тебя смотреть, Какая боль, какая жалость! Знать, только ивовая медь Нам в сентябре с тобой осталась. Чужие губы разнесли Твое тепло и трепет тела. Как будто дождик моросит С души, немного омертвелой. Ну что ж! Я не боюсь его. Иная радость мне открылась. Ведь не осталось ничего, Как только желтый тлен и сырость. Ведь и себя я не сберег Для тихой жизни, для улыбок. Так мало пройдено дорог, Так много сделано ошибок. Смешная жизнь, смешной разлад. Так было и так будет после. Как кладбище, усеян сад В берез изглоданные кости. Вот так же отцветем и мы И отшумим, как гости сада... Коль нет цветов среди зимы, Так и грустить о них не надо. სერგეი ესენინი შაგანე - - - შაგანე, შენ ჩემო შაგანე! ჩრდილოელობაა ალბათ,- მთვარეში მღელვარეს ვიგონებ ჭვავის ველს. გიყვები ამბად. შაგანე, შენ ჩემო შაგანე! ჩრდილოელობაა ალბათ მიზეზი, ის მთვარე ამაზე რომ ასჯერ დიდია, შირაზიც - რიაზანს რომ ვერ სჯობს ლამაზი, ჩრდილოელობაა ალბათ. ჭვავის ველს გიყვები ამბად და ეს თმებიც - ყანაა ჭვავის, თითზეც დაიხვიე, თუ გინდა, ტკივილსაც ვერ ვიგრძნობ მწვავეს. ჭვავის ველს გიყვები ამბად და მთვარეში რარიგად მღელვარებს, ჩემი კულულები გეტყვის. ძვირფასო, ღიმილი დაგეტყოს, ოღონდ ნუ მაგონებ მწუხარეს, მთვარეში რარიგად მღელვარებს. შაგანე, შენ, ჩემო შაგანე, იქ, შორ ჩრდილოეთში, მგონი, საშინლად გგავს ერთი გოგონა და ალბათ კიდევაც მიგონებს... შაგანე, შენ, ჩემო შაგანე! (თარგმანი ნინო დარბაისელისა) Сергей Есенин Шаганэ ты моя, Шаганэ! Потому, что я с севера, что ли, Я готов рассказать тебе поле, Про волнистую рожь при луне. Шаганэ ты моя, Шаганэ. Потому, что я с севера, что ли, Что луна там огромней в сто раз, Как бы ни был красив Шираз, Он не лучше рязанских раздолий. Потому, что я с севера, что ли. Я готов рассказать тебе поле, Эти волосы взял я у ржи, Если хочешь, на палец вяжи - Я нисколько не чувствую боли. Я готов рассказать тебе поле. Про волнистую рожь при луне По кудрям ты моим догадайся. Дорогая, шути, улыбайся, Не буди только память во мне Про волнистую рожь при луне. Шаганэ ты моя, Шаганэ! Там, на севере, девушка тоже, На тебя она страшно похожа, Может, думает обо мне... Шаганэ ты моя, Шаганэ. სერგეი ესენინი ამ ქვეყნად მე მხოლოდ გამვლელი ვარ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - (დას - შურას) ამქვეყნად მე მხოლოდ გამვლელი ვარ. ხელი დამიქნიე მხიარული! მთვარე შემოდგომის - გალეულა, წყნარია, ალერსით მოარული. პირველად დღეს მათბობს სხივი მისი, პირველად მიმატოვა სიცივემ და მაცოცხლებს იმედი სამერმისო - გამქრალი ტრფობისა, რომ მიცილებდა. ეს იცის ამ ველების უსაზღვრობამ, ქვიშებით დამარილებულმა, ვიღაცის შერყვნილმა უბიწობამ ვიღაცის მონატრებამ მშობლიურმა. ამიტომ არ დავმალავ არასოდეს: ნუ ირჩევ ერთ მხარეს - სხივით მოსილს! ორივეს საერთო გვაქვს, სულ გახსოვდეს, გვერგო სიყვარული სამშობლოსი. (თარგმანი ნინო დარბაისელისა) Сергей Есенин «В этом мире я только прохожий…» - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - (Сестре Шуре) В этом мире я только прохожий, Ты махни мне весёлой рукой. У осеннего месяца тоже Свет ласкающий, тихий такой. . В первый раз я от месяца греюсь, В первый раз от прохлады согрет, И опять и живу и надеюсь На любовь, которой уж нет.. Это сделала наша равнинность, Посоленная белью песка, И измятая чья-то невинность, И кому-то родная тоска.. Потому и навеки не скрою, Что любить не отдельно, не врозь - Нам одною любовью с тобою Эту родину привелось. 1925 სერგეი ესენინი *** წყვილი გედი - ჩემი სატრფოს ხელები ყვინთავს თმაში, მითრთის თმა ოქროსღერა. მღერის ყველა, საერთო გახელებით, ისმის ქვეყნად სიყვარულის სიმღერა. Руки милой - пара лебедей - В золоте волос моих ныряют. Все на этом свете из людей Песнь любви поют и повторяют. ესენინი *** (,, ოდესღაც, ლურჯსა და მთვარიან საღამოს") ს. ესენინი *** ოდესღაც, ლურჯსა და მთვარიან საღამოს, ვიყავი ნორჩი და საცქერად საამო. განუმეორებლად, სწრაფად, წამიერად გაფრინდა ყოველი, გვერდით ჩამიარა. დანელდა მზერა, გულს ყინვა ეტანება. ღამე მთვარიანი, ლურჯი ნეტარება! (თარგმანი ნინო დარბაისელისა) Сергей Есенин - Вечером синим, вечером лунным Вечером синим, вечером лунным Был я когда-то красивым и юным. Неудержимо, неповторимо Все пролетело. далече.. мимо... Сердце остыло, и выцвели очи... Синее счастье! Лунные ночи! ესენინი *** (ისმოდა მწუხრში შენი გოდება) სერგეი ესენინი *** ისმოდა მწუხრში შენი გოდება და მიწას მისწვდა ცრემლები ცხარე და მე ვიგრძენი დარდის მოდება და ერთად ყოფნით ვერ გავიხარეთ. შენ მიაშურე მხარეს შორეულს. შევრჩი ოცნებას დამჭკნარს, უფეროს და ისევ ეულს, სევდამორეულს და სულგატანჯულს ვინ მომეფეროს. საღამოობით ისევ იქ გელი და თუმცა ნახვა არ გველოდება, ვხედავ შენს სახეს, ხარ სასურველი და სევდიანი მესმის გოდება. 1913 (თარგმანი ნინო დარბაისელისა) Сергей Есенин Ты плакала в вечерней тишине *** Ты плакала в вечерней тишине, И слезы горькие на землю упадали, И было тяжело и так печально мне, И все же мы друг друга не поняли. Умчалась ты в далекие края, И все мечты увянули без цвета, И вновь опять один остался я Страдать душой без ласки и привета. И часто я вечернею порой Хожу к местам заветного свиданья, И вижу я в мечтах мне милый образ твой, И слышу в тишине тоскливые рыданья. 1913 ს.ესენინი (,,გასართობად ეს-ღა დამრჩა ახლა') *** გასართობად ეს-ღა დამრჩა ახლა: თითი პირში - სტვენა უდარდელი. გამივარდა მე სახელი აჰ, რა სკანდალისტის, ვიღაც გაუზრდელის. აჰ! ზარალი სასაცილო, ერთი! რა აუვა ცხოვრებაში ზარალს! მე მრცხვენია, რომ ვიწამე ღმერთი, რომ აღარ მწამს, ეს სიმწარე მზარავს. მხარეები ოქროსფერი, შორი! წვავს ყველაფერს ყოფა უღიმღამო. სკანდალები თუ ვერ მოვიშორე, - ისევ, მეტი ელვარების გამო. პოეტს - ჩხაპნა და ალერსი მუდამ ბედის ბეჭდად აზის, როგორც წინათ. თეთრ ვარდსა და შავ გომბეშოს, მსურდა, რომ ამ ქვეყნად ერთხელ ექორწინათ. რა ვქნა, გაქრა, რა ვქნა, თუ ვერ ახდა ვარდისფერ დღის ზრახვა გარდასული, ეშმაკები თუ ბუდობენ ახლა, ნიშნავს, ეპყრათ ანგელოზებს სული. აი, სწორედ, ლხენა მაცდურების რაკი ამ სულს ასე დააჩემდა, საიქიოს მივალ. ვევედრები, ბოლო წუთში ვინც იქნება ჩემთან,- რადგან ბევრი, მძიმე ცოდვით ვილმე და არ მწამდა მადლი გარდმოსული, დე, რუსული კვართით შემოსილმა ხატების ქვეშ განვუტეო სული. (თარგმანი ნინო დარბაისელისა) Сергей Есенин «Мне осталась одна забава…» Мне осталась одна забава: Пальцы в рот — и веселый свист. Прокатилась дурная слава, Что похабник я и скандалист. Ах! какая смешная потеря! Много в жизни смешных потерь. Стыдно мне, что я в бога верил. Горько мне, что не верю теперь. Золотые, далекие дали! Все сжигает житейская мреть. И похабничал я и скандалил Для того, чтобы ярче гореть. Дар поэта — ласкать и карябать, Роковая на нем печать. Розу белую с черною жабой Я хотел на земле повенчать. Пусть не сладились, пусть не сбылись Эти помыслы розовых дней. Но коль черти в душе гнездились — Значит, ангелы жили в ней. Вот за это веселие мути, Отправляясь с ней в край иной, Я хочу при последней минуте Попросить тех, кто будет со мной,- Чтоб за все за грехи мои тяжкие, За неверие в благодать Положили меня в русской рубашке Под иконами умирать. 1923 ს. ესენინი - ,,სიმღერა” სიმღერა სარკმლის თავზე - მთვარე, სარკმლის ქვემოთ - ქარი. ტანშიშველი ალვა, ვერცხლის შუქში მდგარი. ჟღერა ტალიანკის, ტირილმორეული, ასე მშობლიური, ასე შორეული. ქვითინებს და ხარობს კენტი ხმა უგონო, სად ხარ, ცაცხვო ჩემო, ჩემო საუკუნოვ! ზეიმის დროს, ადრე, სატრფოს გვერდით, ასე მეც ვწელავდი გარმონს სიყვარულით სავსე. დღეს რა-ღა ვარ მისთვის, უმნიშვნელო , მწირი! სხვის ნამღერზე ვხარობ, სხვის ნამღერზე ვტირი. ( თარგმანი ნინო დარბაისელისა) Сергей Есенин - ПЕСНЯ Над окошком месяц. Под окошком ветер. Облетевший тополь серебрист и светел. Дальний плач тальянки, голос одинокий, И такой родимый, и такой далёкий. Плачет и смеётся песня лиховая, Где ты, моя липа, липа вековая? Я и сам когда-то в праздник спозаранку Выходил к любимой, развернув тальянку. А теперь я милой ничего не значу. Под чужую песню и смеюсь, и плачу. . ესენინი (ადრიანად გამაღვიძე ხვალე) *** ადრიანად გამაღვიძე ხვალე, ო, ნიადაგ ჭირთა მთმენო დედი! სოფლის შარას ყორღანამდე გავლევ, ძვირფას სტუმარს გზაზე დავუხვდები. დღეს ჩვეულად მოვიარე ტევრი, ბორბლის მძიმე კვალიც ვნახე ველად. ღრუბლის ჩრდილში ქარი შემომტევი ოქროს ბალახს ჩეჩავს დაუღლელად. მოქროლდება იგი ხვალე დილით, დაიხრება ბუჩქთან მთვარე-ქუდი და ფაშატის, ველად გამოცდილის აცმუკდება ალისფერი კუდი. ადრიანად გამაღვიძე ხვალე, დიდ ოთახში დამახვედრე შუქი, ამბობენ, რომ მიწოდებენ მალე ცნობილ პოეტს, გადავრჩები თუკი. ლექსად შენი მომინდება ქება, სტუმრის, ღუმლის, მამლის, ბინის ძველის და სიმღერას თბილად ჩაეღვრება შენი ჭროღა ძროხის მონაწველი. 1917 (თარგმანი ნინო დარბაისელისა) Сергей Есенин - Разбуди меня завтра рано Разбуди меня завтра рано, О моя терпеливая мать! Я пойду за дорожным курганом Дорогого гостя встречать. Я сегодня увидел в пуще След широких колес на лугу. Треплет ветер под облачной кущей Золотую его дугу. На рассвете он завтра промчится. Шапку-месяц пригнув под кустом, И игриво взмахнет кобылица Над равниною красным хвостом. Разбуди меня завтра рано, Засвети в нашей горнице свет. Говорят, что я скоро стану Знаменитый русский поэт. Воспою я тебя и гостя, Нашу печь, петуха и кров… И на песни мои прольется Молоко твоих рыжих коров. 1917 ს. ესენინი - ,, ტანშიშველო, გაყინულო, ჩემო ნეკერჩხალო'' *** ტანშიშველო, გაყინულო, ჩემო ნეკერჩხალო, რად ქანაობ? - რომ თეთრ ქარბუქს ქედი მოუხარო? ან ისეთი რა იხილე? ან რა გაიგონე? თითქოს გავლამ სოფლის გარეთ გაგაცალა ღონე და დამთვრალი დარაჯივით თავს ვერ გაუძეხი, გზაზე ჩაფლულს ღრმა ნამქერში მოგეყინა ფეხი. აჰ, თვითონაც ამ ბოლო დროს გავხდი უნებური, შინ ვერ ვიგნებ, ღრეობიდან გამობრუნებული. იქ ტირიფი შემეყარა, აქ - ფიჭვს თვალი ვკიდე და ქარბუქში ზაფხულისას ვუმღეროდი კიდევ. მეც ნეკერჩხლად ვიგრძენ თავი, რომ ჩამოწვა ბინდი, მაგრამ შიშვლად კი არ ვიდექ, მწვანედ ავბიბინდი და მთლად სირცხვილდაკარგულმა, რომ ვერ ვნახე ტოლი, ხე არყისა ჩავიხუტე, როგორც სხვისი ცოლი. (თარგმანი ნინო დარბაისელისა) Сергей Есенин - Клен ты мой опавший, клен заледенелый Клен ты мой опавший, клен заледенелый, Что стоишь нагнувшись под метелью белой? Или что увидел? Или что услышал? Словно за деревню погулять ты вышел. И, как пьяный сторож, выйдя на дорогу, Утонул в сугробе, приморозил ногу. Ах, и сам я нынче чтой-то стал нестойкий, Не дойду до дома с дружеской попойки. Там вон встретил вербу, там сосну приметил, Распевал им песни под метель о лете. Сам себе казался я таким же кленом, Только не опавшим, а вовсю зеленым. И, утратив скромность, одуревши в доску, Как жену чужую, обнимал березку. 1925 ს. ესენინი ”აგიზგიზდა ცეცხლი ცისა ფერი” ს. ესენინი *** აგიზგიზდა ცეცხლი ცისა ფერი, დამავიწყდა მშობლიური არე, დღეს პირველად სიყვარულზე ვმღერი, დღეს პირველად სკანდალს ვეუარე. მე ვიყავი მიგდებული ბაღი, ქალის, ღვინის მდევი ოდინდელი. აღარ მინდა სმა და ცეკვა ლაღი და სიცოცხლის ფანტვა უდარდელი. მინდა მხოლოდ, ვუცქეროდე ასე თაფლისფერთა თვალთა ოქროს მორევს, რომ ჩავლილზე სინანულით სავსე, არ ესწრაფოს სხვას, ტრფიალით მომრევს, ეს მიმოხვრა, ნაზი, მოლიცლიცე. რომ იცოდე მაგ მედგარი გულით, ხულიგანმა ტრფობა როგორ იცის, როგორ ხდება დამორჩილებული. მივაგდებდი დუქნებს სამუდამოდ, ლექსის წერის მე ვარ მიმგდებელი, ოღონდ შენი ხელი მეპყრას ამოდ, შენი თმები შემოდგომისფერი, მარად გახლდე ყველგან, ბედნიერი, შენი იყოს, თუნდაც უცხო არე… დღეს პირველად სიყვარულზე ვმღერი, დღეს პირველად სკანდალს ვეუარე. (თარგმანი ნინო დარბაისელისა) *** Заметался пожар голубой, Позабылись родимые дали. В первый раз я запел про любовь, В первый раз отрекаюсь скандалить. Был я весь - как запущенный сад, Был на женщин и зелие падкий. Разонравилось пить и плясать И терять свою жизнь без оглядки. Мне бы только смотреть на тебя, Видеть глаз злато-карий омут, И чтоб, прошлое не любя, Ты уйти не смогла к другому. Поступь нежная, легкий стан, Если б знала ты сердцем упорным, Как умеет любить хулиган, Как умеет он быть покорным. Я б навеки забыл кабаки И стихи бы писать забросил. Только б тонко касаться руки И волос твоих цветом в осень. Я б навеки пошел за тобой Хоть в свои, хоть в чужие дали... В первый раз я запел про любовь, В первый раз отрекаюсь скандалить. . ესენინი ჯადოქარი - - - - გაუწეწავს თმები. თეთრი, შესაზარი, დარბის, დარბის ირგვლივ, ურცხვი, აბეზარი. ბნელი ღამე კრთება ჩუმი ვაი-ვიშით, ღრუბლის შალში მთვარე გაეხვევა შიშით. მოღრიალე ქარი სტვენას გამოურევს, მიმორბენს ტყეში ტევრებს უდაბურებს. კორომი კი ლესავს წიწვის მწარე ტოტებს და აკივილებს შიში შემძვრალ ბუკიოტებს. . იქნევს ჯადოქარი ჩამოჩონჩხილ ხელებს, ვარსკვლავების ჭყეტა მუხნარს გაახელებს. თმაში სარჭად გველი გაურჭვია, თმა კი უტრიალებს ბუქში საშიში და შმაგი. წიწვოვანის ზარში ცეკვავს ჯადოქარი. შავად მძრწოლავ ღრუბლებს ერეკება ქარი. 1915 (თარგმანი ნინო დარბაისელისა) Сергей Есенин - Колдунья Косы растрепаны, страшная, белая, Бегает, бегает, резвая, смелая. Темная ночь молчаливо пугается, Шалями тучек луна закрывается. Ветер-певун с завываньем кликуш Мчится в лесную дремучую глушь. Роща грозится еловыми пиками, Прячутся совы с пугливыми криками. Машет колдунья руками костлявыми. Звезды моргают из туч над дубравами. Серьгами змеи под космы привешены, Кружится с вьюгою страшно и бешено. Пляшет колдунья под звон сосняка. С черною дрожью плывут облака. 1915 სენინი - ბარდნის შოთხვი #უცხოური_ლიტერატურა_ქართულად სერგეი ესენინი ბარდნის შოთხვი თეთრ ყვავილებს *** ბარდნის შოთხვი თეთრ ყვავილებს. ფერადებში, ცვარში ჭარბობს მწვანე. მინდვრად ვხედავ თავდახრილებს შავ ჭილ-ყვავებს ხნულში მოწანწალეთ.. დაზნექილან აბრეშუმის ბალახები, სურნელია წებოვანი წიწვის. ო, მინდვრებო, მუხნარებო, მენახვებით მომხიბლავად, გაზაფხულით ვიწვი. გულს მიხარებს საიდუმლო რამ ამბები, მათი ძალით მინათდება სული. მხოლოდ ჩემი საპატარძლო მელანდება, მასზე ვმღერი, ველად გამოსული. ბარდნე, შოთხვო, თეთრად შენი ყვავილები, თქვენც, ფრთოსნებო, ხმა მაწვდინეთ ტყიდან. მდელოებზე რბენით როდი დავიღლები, თეთრი ქაფი მიმოვფანტო მინდა. 1910 (თარგმანი ნინო დარბაისელისა) Сергей Есенин Сыплет черемуха снегом Сыплет черемуха снегом, Зелень в цвету и росе. В поле, склоняясь к побегам, Ходят грачи в полосе. Никнут шелковые травы, Пахнет смолистой сосной. Ой вы, луга и дубравы,- Я одурманен весной. Радуют тайные вести, Светятся в душу мою. Думаю я о невесте, Только о ней лишь пою. Сыпь ты, черемуха, снегом, Пойте вы, птахи, в лесу. По полю зыбистым бегом Пеной я цвет разнесу. 1910 რც ვნანობ, არც გიხმობ, არც ვტირი - ესენინი #თარგმანები სერგეი ესენინი *** არც ვნანობ, არც გიხმობ, არც ვტირი, დავწყნარდი უკვე, გაივლის ყოველი, ვით თეთრ ვაშლისხეზე ორთქლი. ჭკნობის ოქროვნება ედება ამ სიჭაბუკეს, აღარ დაბრუნდება, ვერაფერს ვუშველი მოთქმით. ვეღარ აძგერდები უწინ რომ გჩვეოდა ისევ, გულო, შეძრული ხარ, სიცივე მოგედო რადგან და თეთრი არყების შემოვლის რამ სიხალისე, ფეხშიშველს არ მიხმობს, რომ ფეხი მიწაზე დავდგა. სულო მოწანწალის, შენელდი უფრო და უფრო, აღარ მომედება ბაგეზე კოცონი შენი, ო, ჩემო სინორჩევ, უკვე ჩავლილო და უქმო, არც თვალთა ელვაა, გრძნობათ მოზღვავება მშვენი. უწიდელ სურვილთა მე შემოვიზღუდე არე, ცხოვრებავ, მქონდი თუ მხოლოდ დამესიზმრე, ნეტა? თითქოს გაზაფხულის ხმაურში მთლად მოვიარე ცხენით ვარდისფერით ქვეყანა მე სიამეთა. ყველანი, ყველანი ამქვეყნად გავქრებით, ვიცი, იღვრება ნეკერჩხლის ფოთოლთა სპილენძი წყნარად. შენ კი სამუდამო მადლი გიფარავდეს ამ ცის, ვინც მოხველ, იხარე, მოკვდი და შეერთე მარადს! (თარგმანი ნინო დარბაისელისა) Сергей Есенин * * * Не жалею, не зову, не плачу, Всё пройдёт, как с белых яблонь дым. Увяданья золотом охваченный, Я не буду больше молодым. Ты теперь не так уж будешь биться, Сердце, тронутое холодком, И страна берёзового ситца Не заманит шляться босиком. Дух бродяжий, ты всё реже, реже Расшевеливаешь пламень уст. О моя утраченная свежесть, Буйство глаз и половодье чувств. Я теперь скупее стал в желаньях, Жизнь моя, иль ты приснилась мне? Словно я весенней гулкой ранью Проскакал на розовом коне. Все мы, все мы в этом мире тленны, Тихо льётся с клёнов листьев медь… Будь же ты вовек благословенно, Что пришло процвесть и умереть!
შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.
0 კომენტარი