ალექსანდრ ბლოკი - კლეოპატრა

თარგმნელი:
ავტორი ამ  უცნობილეს  ლექსში  გადმოგვცემს მუზეუმში კლეოპატრას ცვილის ფიგურის ხილვით გამოწვეულ განცდებს  (იხ. ფოტო)

ალ. ბლოკი

კლეოპატრა
- - - -

ღია - მწუხარე  პანოპტიკუმის კარი,
ერთი, მეორე,  უკვე მესამე წელი,
მივეშურებით ბრბო უტიფარი, მთვრალი.
იქ დედოფალი გველის კუბოში მწოლი.
შუშის კუბოში ის განისვენებს მშვიდი.
არც მკვდარია და არცა ცოცხალი ახლა.
ჩურჩულებს ხალხი, დაკარგული აქვს რიდი
და ჩურჩულს უხვი  ბილწსიტყვაობაც ახლავს.
ზანტად გაშლილი მიწოლილია ქალი -
მარადი ძილით რომ დაიძინოს სწრაფად.
უხსენებელი მსუბუქი, არა ჩქარი 
ცვილის მკერდს მისას  მშიერი დაეწაფა.
მე სამარცხვინო და გამყიდველი ვინმე,
ჩამლურჯებია  მრგვლად ვისაც  თვალი წყვილი,
მოვედი,  დავყო აქ ხანი რამდენიმე,
ვნახო  დიადი პროფილი მისი,  ცვილი.
- გათვალიერებს მოურიდებლად ყველა,
ვუცქერ ცარიელ კუბოს  სამეფოდ ნაგებს,
თორემ ვისმენდი მე არაერთხელ, ნელა
როგორ ფშვენს შენი ფერფლადქცეული ბაგე.
-მიკმიეთ ყველამ, იცოდეთ ჩემი ყადრი!
ფანტეთ  ყვავილნი, გზად ბრწყინვალებით ვეფლო!
ეგვიპტის ვიყავ მე დედოფალი ადრე,
ახლა - ცვილი ვარ, რაღაც ნაშთი და ფერფლი.
- ო, დედოფალო, მე ტყვედქმნილი ვარ შენი,
მე ეგვიპტეში ვიყავი  ერთი მონა,
ახლა მერგუნა ბედითი განაჩენი,
ვიყო პოეტი და მეფის მქონდეს წონა.
ხედავ კუბოდან,  ვით რომი იყო უწინ,
რუსეთი  არის შენი არსებით მთვრალი?
კეისარი  და მე ვართ მეტრფენი ლუწი,
ბედის წინ ტოლი, მარადის დაუმცხრალი.
გავჩუმდი. ვუცქერ. არ ესმის, არც რა უთქვამს.
თუმცა ემჩნევა, ოდნავ უტოკავს მკერდი
და გამჭვირვალე ქსოვილში ატანს სუნთქვა...
და გავიგონე, კარგად რომ  დავაცქერდი:
- ადრე მე მქონდა ჭექა- ქუხილის ძალი,
ახლა ძალი მაქვს უფრორე,  მწველთა მწველი,
ძალმიძს, მთვრალ პოეტს ცრემლით ავუვსო თვალი,
ვაცინო  - მთვრალი მე  პროსტიტუტი ძველი.

(თარგმანი ნინო დარბაისელისა)

Александр Блок

Клеопатра

Открыт паноптикум печальный
Один, другой и третий год.
Толпою пьяной и нахальной
Спешим… В гробу царица ждет.
Она лежит в гробу стеклянном,
И не мертва и не жива,
А люди шепчут неустанно
О ней бесстыдные слова.
Она раскинулась лениво —
Навек забыть, навек уснуть…
Змея легко, неторопливо
Ей жалит восковую грудь…
Я сам, позорный и продажный,
С кругами синими у глаз,
Пришел взглянуть на профиль важный,
На воск, открытый напоказ…
Тебя рассматривает каждый,
Но, если б гроб твой не был пуст,
Я услыхал бы не однажды
Надменный вздох истлевших уст:
«Кадите мне. Цветы рассыпьте.
Я в незапамятных веках
Была царицею в Египте.
Теперь — я воск. Я тлен. Я прах». —
«Царица! Я пленен тобою!
Я был в Египте лишь рабом,
А ныне суждено судьбою
Мне быть поэтом и царем!
Ты видишь ли теперь из гроба,
Что Русь, как Рим, пьяна тобой?
Что я и Цезарь — будем оба
В веках равны перед судьбой?»
Замолк. Смотрю. Она не слышит.
Но грудь колышется едва
И за прозрачной тканью дышит…
И слышу тихие слова:
«Тогда я исторгала грозы.
Теперь исторгну жгучей всех
У пьяного поэта — слезы,
У пьяной проститутки — смех»