ხალილ ჯიბრანი - ვაი, ერს იმას

ხალილ ჯიბრანი

“ვაი, ერს იმას"

ვაი,  ერს იმას, სავსეს რწმენით, მაგრამ ურწმუნოს!

ვაი,  ერს იმას,
ვინც იმოსავს ტანად არა თავის ნახელავს,
ვინც ჭამს  პურს, თავად  რომ არ უმკია 
და სვამს  იმ ღვინოს, რომელიც თავის საწნახელში არ დაუწურავს.

ვაი,  ერს იმას,  მოძალადე -  გმირად  რომ უჩინს
და  დამპყრობელი თვისი  - ხელუხვად  რომ მიაჩნია.

ვაი,  ერს იმას, ვინც ფიქრებით იზიზღებს  ვნებას,  მოქმედებით კი  - ვნებათღელვას ემორჩილება.

ვაი,  ერს იმას, ხმა რომლისაც არსად ისმის,  დაკრძალვის გარდა
და საამაყოც ნანგრევთა გარდა,  არაფერი არ დარჩენია.
  ხმას არ იმაღლებს, ვიდრე კისერი მახვილსა და  აგურს შორის არ მოექცევა.

ვაი, ერს იმას, მმართველად რომ მელია უზის, ფილოსოფოსად  - მუშაითი ხელოვნება კი  მისთვის კერვისა და მიბაძვის ხელობაა.

ვაი, ერს იმას, ვინც  ახალ მმართველს  მუდამ საყვირით  ეგებება  და ყვირილით ემშვიდობება,  რათა  მომდევნოს  მიეგებოს ისევ საყვირით.

ვაი,  ერს იმას,  რომლის ბრძენთაც  ადუნებს წლები, ხოლო  ძლიერი  მამაკაცები - ჯერაც  აკვანში ეგულებიან.

საწუხარია ერის ასე დანაწევრება.
როცა  ნაწილი თითოეული
საკუთარ თავს  მთელს ერად ჩათვლის.

1930

(თარგმანი ნინო დარბაისელისა)

"PITY THE NATION"
    By Khalil Gibran, 1933

Pity the nation that is full of beliefs and empty of religion.

Pity the nation that wears a cloth it does not weave, eats a bread it does not harvest, and drinks a wine that flows not from its own wine-press.

Pity the nation that acclaims the bully as hero, and that deems the glittering conqueror bountiful.

Pity the nation that despises a passion in its dream, yet submits in its awakening.

Pity the nation that raises not its voice save when it walks in a funeral, boasts not except among its ruins, and will rebel not save when its neck is laid between the sword and the block.

Pity the nation whose statesman is a fox, whose philosopher is a juggler, and whose art is the art of patching and mimicking.

Pity the nation that welcomes its new ruler with trumpetings, and farewells him with hootings, only to welcome another with trumpetings again.

Pity the nation whose sages are dumb with years and whose strong men are yet in the cradle.

Pity the nation divided into fragments, each fragment deeming itself a nation.

The Garden of the Prophet by Kahlil Gibran