ანა ახმატოვა - დამმარხე, დამმარხე ქარიშხალო და სხვ.

ანა ახმატოვა

დამმარხე, დამმარხე, ქარიშხალო!
- - 
***

დამმარხე, დამმარხე, ქარიშხალო!
არც მოვუკითხივარ ნათესავებს,
ქარმა მაწანწალამ მიმწუხაროს,
ზედ სუნთქვა მედინოს  მიწისავე.

შენსავით ოდესღაც თავისუფალს
სიცოცხლე მწყუროდა მეტისმეტად.
აწ ცივი  სხეული  მარტო სუფევს,
გულხელს ვინ დამიკრეფს მარტოს ნეტა.

ეს შავი ჭრილობა დამიხურე,
ზედ  მწუხრის სიბნელე გადამეგოს,
ლურჯ ნისლს უბრძანე და  მამსახურე,
დამადგეს, ფსალმუნი მიგალობოს,

რომ მარტომ  აღარა დავიჩივლო 
და მე ძილს მივეცე სამუდამოს
და ჩემს გაზაფხულზე  მოჩურჩულე
ისლმა სასმენელი დამიამოს.

1909

(თარგმანი ნინო დარბაისელისა)

Анна Ахматова 

Хорони, хорони меня, ветер!..
***
Хорони, хорони меня, ветер!
Родные мои не пришли,
Надо мною блуждающий вечер
И дыханье тихой земли.

Я была, как и ты, свободной,
Но я слишком хотела жить.
Видишь, ветер, мой труп холодный,
И некому руки сложить.

Закрой эту черную рану
Покровом вечерней тьмы
И вели голубому туману
Надо мною читать псалмы.

Чтобы мне легко, одинокой,
Отойти к последнему сну,
Прошуми высокой осокой
Про весну, про мою весну.

1909. Kiev

ანა ახმატოვა

ვარ ჯოჯოხეთის ბჭესთან დიდხანს შენაჭიდები
- - - 
***
ვარ ჯოჯოხეთის ბჭესთან  დიდხანს შენაჭიდები,
 იქ სიბნელეა, დუმილია სამგლოვიარო.
თავად ეშმაკსაც არ ვჭირდები,
საით ვიარო?

1910
( თარგმანი ნინო დარბაისელისა)

Анна Ахматова 

Стояла долго я у врат тяжелых ада
- - -
***

Стояла долго я у врат тяжелых ада,
Но было тихо и темно в аду...
О, даже Дьяволу меня не надо,
Куда же я пойду?..

23 декабря 1

ანა ახმატოვა

თეთრი ღამით
- -

აჰ, მე კარი დამრჩა ჩაუკეტავი,
და სანთლები არც-კი დამინთია.
დავიღალე და იცოდე, ნეტავი,
მთელი ღამე თავზე დამეთია.

არ მინდოდა ცქერა წიწვის ხისათვის,
მწუხრში ხაზებს როგორ უქრობს ბნელი.
გრძნობა თრობის, ბნელს რომ რაღაც ხმაც ერთვის, 
მსგავსი მაგ ხმის, ჩემი სანატრელის.

არ მჯეროდა, რომ დავკარგე ყოველი,
და ცხოვრება არის -  ჯოჯოხეთი.
ო,  მე მწამდა, თუკი გულით  მოელი,
 მართლა მოვა, შენ კი არ მოხვედი.

1911

(თარგმანი ნინო დარბაისელისა)

Анна Ахматова

 Белой ночью
- - 
Ах, дверь не запирала я,
Не зажигала свеч,
Не знаешь, как, усталая,
Я не решалась лечь.

Смотреть, как гаснут полосы
В закатном мраке хвой,
Пьянея звуком голоса,
Похожего на твой.

И знать, что всё потеряно,
Что жизнь — проклятый ад!
О, я была уверена,
Что ты придешь назад.

6 февраля 1911
Царское Село