ვალერი ბრიუსოვი - შეხვედრა (სად ნილოსი დუნედ მიდის

ვალერი ბრიუსოვი

შეხვედრა
 (სად ნილოსი დუნედ მიდის) 

მთარგმნელისაგან:
პირამიდების თემა ძალზე პოპულარული იყო მეოცის დასაწყისის რუს პოეტებში, მათგან გამოირჩეოდა ორთოდოქსი სიმბოლისტი ვალერი ბრიუსოვი, რომელსაც ციკლი აქვს თავისი სფინქსებით და ამბებით. შორს არ უნდა იყოს რეალობიდან აზრი, რომ პაოლო იაშვილი ლექსზე  “პირამიდებზე” მუშაობისას კარგად იცნობდა ამ კონტექსტს და სარგებლობდა მისით. თორემ განა ცხოვრების რეალიიდან არ ვიცით, რომ არც მას და არც მის ახლო გარემოცვას პირამიდები თვალით არ ჰქონდა ნანახი?
ძირითადად ლიტერატურულ პირველ წყაროებსა და საკუთარ წარმოსახვას ეყრდნობოდნენ.

ვალერი ბრიუსოვი

შეხვედრა

სად ნილოსი დუნედ მიდის, სადაც ტბაა იქ მერიდის, სამეფოა ცეცხლოვანი და სახელად ჰქვია "რა'.
რახანია, შენ გიყვარდი,  ოზირისი ვით იზიდას, მეგობარო, დედოფალო, დაიავ და, რა გითხრა!
და გვაფენდა  პირამიდა ჩრდილებს, როცა იმწუხრა.

პირველხილვის საიდუმლო, გახსოვს ის დღე, შეგვიტყუეს როცა  წრეში მროკავების  ჩვენ  ტაძრად,
სანთლები რომ ჩაქრა მაშინ, ისე, როგორც ძველ ზღაპარში, ყველას ყველა რომ გაუხდა მეგობრად:
რას ვამბობდით, ვით ვეტრფოდით, თავს ნეტარად ვგრძნობდით რად! 

ჟამად ბალის  ელვარების, გახსოვს  ტანი ჩემს ხელს ანდე,
გაჰქრა დროის  რიდე  და
არ გესმოდა ხმა ციმბალთა?  ჰიმნთა ხმანი არ აღწევდა,  განა  ბრბო არ აღელდა?
არ მითხარი, რომ ლოდინი მორჩა, მორჩა დასრულდა?

ნეტარება  - ადრე გვქონდა, ვნება - არის მოგონება,  ჩვენ პირველად ვცხოვრობთ როდი
და შენ ჟამთა სამარიდან, ჩაუქრობი ნდომით სუნთქვად
ძველებურად მოისმოდი,
ვით ნილოსთან,  დათქმულ დროზე სად გველოდა ბედისწერა,  ისევ  მოდი!

(თარგმანი ნინო დარბაისელისა)

1906, 1907
В. Брюсов
Встреча (Близ медлительного Нила…)»

Близ медлительного Нила, там, где озеро Мерида, в царстве пламенного Ра,
Ты давно меня любила, как Озириса Изида, друг, царица и сестра!
И клонила пирамида тень на наши вечера.

Вспомни тайну первой встречи, день, когда во храме пляски увлекли нас в темный круг,
Час, когда погасли свечи и когда, как в странной сказке, каждый каждому был друг,
Наши речи, наши ласки, счастье, вспыхнувшее вдруг!

Разве ты, в сияньи бала, легкий стан склонив мне в руки, через завесу времен,
Не расслышала кимвала, не постигла гимнов звуки и толпы ответный стон?
Не сказала, что разлуки – кончен, кончен долгий сои!

Наше счастье – прежде было, наша страсть – воспоминанье, наша жизнь – не в первый раз,
И, за временной могилой, неугасшие желанья с прежней силой дышат в нас,
Как близ Нила, в час свиданья, в роковой и краткий час!

1906, 1907