სერგეი ესენინი - ვნაღვლობ, როცა გიცქერ

#თარგმანები

სერგეი ესენინი

***

ვნაღვლობ, როცა გიცქერი, მზერას დარდი ეწვნის.
ტკივილია როგორი, სინანული თანაც!
როცა იცი, ფოთლები - ეს სპილენძი ძეწნის,
დაგვრჩა სექტემბრისაგან, სხვა თან წაიტანა.

უკვე სხვისმა ტუჩებმა გააბნია, ვიცი,
სითბო შენი ტუჩების, თრთოლვა შენი ტანის,
თითქოს სული მიმკვდარი სულმთლად გაგეცრიცა
და ცრის შენი სულიდან, წვიმამ გაატანა.

ჰოდა, რა გაეწყობა! არ მკლავს შიში მისი.
სიხარულის სხვაგვარის მიყვარს ყველა გრამი.
განა დაგვრჩა იქიდან რამე სამერმისე?
რაღაც ნესტიანობა და ყვითელი გვამი.

ვისზე რა ვთქვა, როდესაც თავი გავიწირე,
დავთმე ყოფა მშვიდი და გასაღიმებელი.
გზა გავლილი- ყოფილა თურმე რარიგ მცირე,
დაშვებული შეცდომა - არის რარიგ ბევრი.

სასაცილო ცხოვრების, სასაცილო გაყრის
ძველებური ამბავი გაგრძელდება იგი.
როგორც სასაფლაოზე, დაჩონჩხილი არყის
ძვლებით მოშენებულა ბაღში ხეთა რიგი.

და ჩვენც დავიყვავალებთ, რატომ დავახანოთ
და ხმაურსაც დავიცხრობთ, ვით სტუმრები ბაღის,
რაკი შუა ზამთარში არც ყვავილი ხარობს
მაშინ არარსებულზე არც წუხილი არ ღირს.

(თარგმნა ნინო დარბაისელმა)

Сергей Есенин -

Мне грустно на тебя смотреть

Мне грустно на тебя смотреть,
Какая боль, какая жалость!
Знать, только ивовая медь
Нам в сентябре с тобой осталась.

Чужие губы разнесли
Твое тепло и трепет тела.
Как будто дождик моросит
С души, немного омертвелой.

Ну что ж! Я не боюсь его.
Иная радость мне открылась.
Ведь не осталось ничего,
Как только желтый тлен и сырость.

Ведь и себя я не сберег
Для тихой жизни, для улыбок.
Так мало пройдено дорог,
Так много сделано ошибок.

Смешная жизнь, смешной разлад.
Так было и так будет после.
Как кладбище, усеян сад
В берез изглоданные кости.

Вот так же отцветем и мы
И отшумим, как гости сада...
Коль нет цветов среди зимы,
Так и грустить о них не надо.