მარინა ცვეტაევა - თვალებში მიცქერდი

წყალსაც წაუღია ყველანაირი პოლიტიკა!
ნახეთ,  რა მოგიტანეთ - ცვეტაევას შედევრის ახალი ქართული  თარგმანი

#თარგმანები

მარინა ცვეტაევა

თვალებში მიცქერდი

(ოსიპ მანდელშტამს)


 თვალებში მიცქერდი ჯერაც გუშინამდე,
ახლა  - ყველაფერი გადაცერებულა.
გუშინ  - აქ მეჯექი ჩიტის  გალობამდე, 
ახლა  ტოროლები -  ყვავებად ქცეულან.

ბრიყვი ვარ, შენ კი ხარ ისეთი ჭკვიანი,
ცოცხალი,  მახევებს რაღაც გამთიშავი.
 ეს ქალთა კვნესაა მარად  ეჭვიანი:
,, მითხარი, ძვირფასო, მე რა დაგიშავე!” 

ცრემლები - წყალია  და სისხლიც წყალდება
და ქალი ცრემლსა და სისხლში იბანება.
ტრფობა -  დედად -  არა, გვიდედინაცვლდება.
ნუ ელით სამართალს, ნურცა შეწყალებას.

თან მიჰყავთ ხომალდებს გულის სასურველნი,
თან მიჰყავთ  თეთრ გზებსაც, მგზავრია გზისავე, 
და შესძრა კვნესის ხმამ  მიწაზე   მთა- ველნი:
“მითხარი, ძვირფასო, მე რა დაგიშავე!”

ჯერ კიდევ გუშინ ხომ  - ფეხებში მეწექი,
ჰგავხარო  დიდ ჩინეთს, რომ არ მოდუნდება.
უცებ  გამიშალე ხელები მედეგი, - 
ცხოვრება-  დაცვივდა  - ჟანგიან   ხურდებად. 

 შვილმკვლელი   სამსჯავროს დავმდგარვარ  ასეთი  
მე - შეუხედავი, ვერ მოუხეშავი,
და გეტყვი, რომ გვერგოს სულაც ჯოჯოხეთი:
“ძვირფასო, მითხარი, მე რა დაგიშავე!”

ვკითხავ მე ამ საწოლს, ვკითხავ მე ამა სკამს:
“რატომ-ღა ვითმინო და ჭირი  რად მეგემოს?”
“დაგკოცნა,  - დრო არის ბორბალზე გაეკრა, 
სხვისი კოცნის დროა” - ასე მომიგებენ.

შენ თვითონ შუაგულ ცეცხლში გამატარე,
თავად მიმატოვე  - გაყინულ  სტეპშივე,
აი, რა მიყავი, მიხვდები  რად არა!
მითხარი, ძვირფასო, მე რა დაგიშავე!

ვხედავ მე ყველაფერს - არ გინდა ყვედრება!
 თვალახილულს - საყვარლად ვეღარ გაასაღებ.
სადაც  სიყვარული უკვე უკუდგება,
 იქავე ჩადგება სიკვდილი - მებაღე.

ვაშლის ხე - ძალითაც რომ არ შეარხიო,
დროით დამწიფდება, ცვივა უკბეჩავი.
- სულ ყველა, სულ ყველა, უნდა მაპატიო,
ძვირფასო,  აქამდე -  მე რაც  დაგიშავე!


1920 г.
(თარგმანი ნინო დარბაისელისა)




Марина Цветаева - Вчера ещё в глаза глядел

Осипу Мандельштаму

Вчера ещё в глаза глядел,
А нынче — всё косится в сторону!
Вчера еще до птиц сидел, —
Всё жаворонки нынче — вороны!

Я глупая, а ты умен,
Живой, а я остолбенелая.
О, вопль женщин всех времен:
«Мой милый, что тебе я сделала?!»

И слезы ей — вода, и кровь —
Вода, — в крови, в слезах умылася!
Не мать, а мачеха — Любовь:
Не ждите ни суда, ни милости.

Увозят милых корабли,
Уводит их дорога белая…
И стон стоит вдоль всей земли:
«Мой милый, что тебе я сделала?»

Вчера еще — в ногах лежал!
Равнял с Китайскою державою!
Враз обе рученьки разжал, —
Жизнь выпала — копейкой ржавою!

Детоубийцей на суду
Стою — немилая, несмелая.
Я и в аду тебе скажу:
«Мой милый, что тебе я сделала?»

Спрошу я стул, спрошу кровать:
«За что, за что терплю и бедствую?»
«Отцеловал — колесовать:
Другую целовать», — ответствуют.

Жить приучил в самом огне,
Сам бросил — в степь заледенелую!
Вот что ты, милый, сделал мне!
Мой милый, что тебе — я сделала?

Всё ведаю — не прекословь!
Вновь зрячая — уж не любовница!
Где отступается Любовь,
Там подступает Смерть-садовница.

Самo — что дерево трясти! —
В срок яблоко спадает спелое…
— За всё, за всё меня прости,
Мой милый, — что тебе я сделала!

1920 г.