ნიკალაი გუმილიოვი - ორი ადამი

#თარგმანები

ნიკალაი გუმილიოვი
ორი ადამი

მაოცებს   “მე თვითონ!” - გამოთქმა ამგვარი.
არსებობს შიდა და გარეთა ადამი.
გარეთა ადამი ტრფობას იმქეყნიურს
ლექსს უძღვნის.  მიაპყრობს სიამით ქალი ყურს.
შიდა ადამი კი მტრულად თვალს ადევნებს,
 სიმწრით და მოწყენით უთვლის ჩანადენებს
და გარე ადამი როს ქალის წინაშე სიტყვებად იფრქვევა,
ნაზი გაღიმებით, ლურჯთვალა იქცევა
ისე და იმგვარად, ქალი იხიბლება, 
ყვირის შინაგანი “არა, არ იქნება!”
ხომ იცი, ცარგვალი რარიგ ცისფერია,
ფართო უდაბნოსაც ლხენა აფენია,
ხომ იცი, სხვა უკვე,  შენი მოტრფიალე
სავალს ანგელოსთა შენთვის  ახმიანებს?
მაგრამ თუ  ფუჭია გარეთას   ნათქვამი,
 და მასთან შეხვედრას გაურბის აქ ქალი, 
 ლექსებს არ დაეძებს, არც თვალთა სიშმაგეს, ამბობენ,” ასეთი
 პირველად მოგვაგეს”, 
მას შევხვდით,  ორთავეს ვინაც გაგვიგებდა,
ზეციურ სიმშვიდეს ვინაც მოგვაგებდა.
“აჰ, ყვავო!”,  მკილავო, ბოდავ შერეკილი, 
როგორც პიერო და მისი  არლეკინი.

1918 
(თარგმანი ნინო დარბაისელისა)

Николай Гумилев

Два Адама

Мне странно сочетанье слов — «я сам»,
Есть внешний, есть и внутренний Адам.
Стихи слагая о любви нездешней,
За женщиной ухаживает внешний.
А внутренний, как враг, следит за ним,
Унылой злобою всегда томим.
И если внешний хитрыми речами,
Улыбкой нежной, синими очами
Сумеет женщину приворожить,
То внутренний кричит: «Тому не быть!
Не знаешь разве ты, как небо сине,
Как веселы широкие пустыни,
И что другая, дивно полюбя,
На ангельских тропинках ждет тебя?»
Но если внешнего напрасны речи
И женщина с ним избегает встречи,
Не хочет ни стихов его, ни глаз —
В безумьи внутренний: «Ведь в первый раз
Мы повстречали ту, что нас обоих
В небесных успокоила б покоях.
Ах ты, ворона!» Так среди равнин
Бредут, бранясь, Пьеро и Арлекин.

1918 г.