ოსიპ მანდელშტამი - გველი

ო. მანდელშტამის ეს ლექსი პოეტურ წინასწარმეტყველებადაა მიჩნეული.  მან თითქოს დიდი ხნით ადრე განჭვრიტა საკუთარი ტრაგიკული აღსასრული. 

ოსიპ მანდელშტამი

   გველი
- - - - - 

მწუხრი შემოდგომის -  რკინა დაჟანგული
ჭრიალებს,  მღერის და დამხრავს ხორციელად...
რაა მთლად საცდური, კრეზის საგანძური,
შენს პირბასრ წუხილთან, მამავ ზეციერო!

მე ვარ მოცეკვავე გველივით, ტანჯული,
მდგარი მის წინაშე მჭმუნვარე, მთრთოლავი,
მე არ მსურს სულისა ჩემისა კუნჭული
და გონი,  და მუზაც,   აღარ მსურს არავინ.

კმარა თვალთმაქცური ამ უაყოფების
ვხსნა ხვლანჯი,   გორგალი ვახვიო მე წაღმა; 
ვერც რას ვაღიარებ, უბრად  ვიმყოფები
და თასი მძიმეა,  თან არის არაღრმა.

რატომღა ვისუნთქო? ლოდებზე მროკავი
სნეული გველი თუ  იხვევა, გორგალობს,
ირწევა  და კისერს მორკალავს ვით კავი, 
და უცებ ეცემა უძალოდ მბორგავი.

და ასე  ამაოდ, დახვრეტის ლოდინში
ჩვენებით და  მღერით შეძრული,  უგონო
ვუსმენ პატიმრულად რკინის ჯახს,  უშიში
 და  ისმის ქარიშხლის შავბნელი გუგუნი.

(თარგმანი ნინო დარბაისელისა)

Осип Мандельштам — Змей: Стих

Осенний сумрак — ржавое железо
Скрипит, поёт и разьедает плоть…
Что весь соблазн и все богатства Креза
Пред лезвием твоей тоски, господь!

Я как змеей танцующей измучен
И перед ней, тоскуя, трепещу,
Я не хочу души своей излучин,
И разума, и музы не хочу.

Достаточно лукавых отрицаний
Распутывать извилистый клубок;
Нет стройных слов для жалоб и признаний,
И кубок мой тяжел и неглубок.

К чему дышать? На жестких камнях пляшет
Больной удав, свиваясь и клубясь,
Качается, и тело опояшет,
И падает, внезапно утомясь.

И бесполезно, накануне казни,
Видением и пеньем потрясён,
Я слушаю, как узник, без боязни
Железа визг и ветра тёмный стон!

1910