ნაბია და წკიპა

ჰეი, ბიჭო, ბიჭო, წკიპა!
გახსოვს, ბებომ რომ გაგწკიპა?
ვაშლის ქურდი დედის კალთას
ამოეკარ, როგორც ტკიპა.
-შე ნაბიავ, მერე მაგას
ვინა მალავს, ვინა ჩქმალავს!
თუ მარეა, შენ კი ჩემზე
ცოტა რამე მოგიპარავს?!
-აბა როდის? -აი გუშინ,
თუნდა ვკითხოთ, ეგე, ჯიბოს,
შერცხვენილი ის გამოდგეს,
ტყუილები ვინც ჩაჯიბოს!

-რაო, რაო?! რადა ცრუობ,
შე ბაბრიავ, შე ნაგაზა!
ფელამუშის კოვზი ცხვირში
დედამ მაშ ვის უთავაზა?
-წიტებს ვლოკდი!-ჰოდა რადგან
ვეღარაფრით დაგიოკა,
მსუნაგსა და ავმუცელას
ციცხვიც მიტომ გაგალოკა.

-ბიჭო, მერე, განა ამას
შენ ეძახი ქურდობასა?!
შე მუდრეგო, აღარ გახსოვს:
საწნახელში ყურძნობისა
ტკბილის ნაცვლად ჩაფუნიდან
ვინა ყლაპა ჩუმად დურდო?
ვინ გათათხეს? მე თუ წკიპა?
ავყიავ და მართლა ქურდო!
-აბა როდის? აბა როდის?
მტყუანს მოსტყდეს მართლა ენა;
ცილს რომ მწამებ უნამუსოდ,
ესეც შენა, ესეც შენა!

ორ პაწია მებრძოლს შორის
დატრიალდა ჩხუბის ჯარა;
ტკბილ ღიმილით გაშველება
ისევ ბებომ დააჩქარა:
აიწია კაბის კალთა,
ხელი ჯიბეს დაისწორა,
ამოიღო წყვილი ვაშლი
და ცალ-ცალკე გაუგორა.

წყარო: kids.ge