ოცნება

კახეთი შემოვიარე,
ალაზნის პირი სრულადა;
ხალხი მოყვრულად დამიხვდა
და მიწა-წყალი _ მტრულადა.

საამო ედემ ქვეყანას
და მის ატეხილ ჭალებსა,
სიამოვნებით ავსილი,
მიმოვავლებდი თვალებსა.

ვამბობდი: ჰა, სად ყოფილა
სწორ-უპოვარი ქვეყანა!…
ბევრგან ვყოფილვარ, მაგრამ ჯერ
სხვა არ მინახავს მისთანა.

ეს დაცემული ვაკე რამ,
რომ მიბჯენია მაღალ მთებს!…
დღისით მზე, ღამით მთვარეც კი
ზედ თავმომწონედ დანათებს!

ყვავილოვანი ტყე-ველი
ბაღებით, ვენახებითა.
თვალი ვერ ძღება ყურებით
და ენა მათის ქებითა.

ალაზანი და იორი
ერთმანეთს შეთანხმებიან
დედის რძესავით მალამოდ
კიდეებს შეერგებიან.

კეთილად შეზავებულსა,
სულის ჩამდგმელსა ჰაერსა,
სად ნახავ, კახელების მეტს,
მინიჭებოდეს სხვა ერსა?

მაგრამ ამდენი სიკეთე,
რითაც ცხოვრება ტკბილია,
ვეღარ ახარებს დღეს კახეთს
და რაღაც მოწყენილია.

ალაზანს ვკითხე, მთის ცრემლებს:
ხომ საქართველოს შვილი ხარ?
გულჩათხრობილი დუდუნში,
რად მაგრე მოწყენილი ხარ?

შენასისხლხორცი კახეთის,
რამ გაგიტეხა ეგ გული?
აკი თავს სდებდა ის შენთვის
და შენც იყავი ერთგული?

უტყუვრად შენაკავშირი
ერთად ჭირით და ლხინითა,
ხან თავს იბანდით სისხლითა,
ხან იღებავდით ინითა?

და ორივ არად მიგაჩნდათ,
ამბობდით: წამავალია!
გვირგვინი ეროვნობისა
კეთილი მომავალია!!

სადღაა ახლა ეს თქვენი
გმირული აღთქმა და მცნება?
და ასე სათვალდათვალოდ
რამ შეგიცვალათ გუნება?

მდინარეს, მთასა და ველსა,
გატყვიათ მოწყენილობა!
და ნუ თუ არ გრძნობთ რომ ერის
ცუდია დაღრეჯილობა?

მდინარემ მითხრა ქვითინით:
სხვისა ჭირი ღობეს ჩხირი,
შენ რა იცი მომავალში
რა მოგველის გასაჭირი?

შენ რომ გვხედავ აღტაცებით
და მოგწონვართ ერთად ყველა,
საპატრონოდ სულ სხვის ხელში
გადავდივართ ნელა-ნელა.

ჩვენ პატრონად და მპყრობელად
ვეღარ ვხედავთ ქართველ კაცებს,
“ძე”და “შვილი” განახევრდა
ვრჩებით “ოვებს” და “იანცებს”.

რა გვექნება ჩვენ საერთო,
მათთან ლხინში ანუ ჭირში?
ერთმანეთისათვის უცხო,
ჩავვარდებით გასაჭირში!!

მაგრამ უცხო რას დაეძებს
ან სიავეს ან სიკარგეს?!
ვაი იმათ ვინც ჩვენ მხოლოდ,
მოგვიძულეს და დაგვკარგეს!

უცხოელი კი, მის რჯულზე
მოსაპნულ თავს, სხვა მხრით გვიკრავს,
სისხლს გამოგვწოვს წვეთა-წვეთად,
რბილს გაგვაცლის, ძვალს გამოგვხრავს.

და მშვიდობით, მიწა-წყალო,
მასთან ერთად ქართლის ერო,
გულ-უხვო და ენა ტკბილო
ჩვენო “მრავალჟამიერო”!

სულ უსისხლოდ მოვისპობით,
აღარც კვლა და აღარც ჟლეტა,
საკლავ იარაღად მხოლოდ
გამოდგება “მნოგი ლეტა”!

აი, თუ რამ დაგვაღონა!
აგვირია გზა და კვალი
სასიკეთოს ქართველისთვის,
ვერ ამზადებს მომავალი!

ეს მითხრა და დაექანა
ცრემლით ზღვაში ჩასანთქმელად
და ოცნება მეც ნათელი
გადამექნა უფსკრულ ბნედად!

როგორც დედა ვერ იმეტებს
სასიკვდილოდ ვერც ერთ შვილსა
და ოცნებას საიმედოს
მიეცემა რაღაც ტკბილსა,
ისე მეცა, რომ ქართველი
გადარჯულდეს, არა მჯერა!

სულ სხვაგვარად მეხატება
მომავალი ბედის წერა.
გადამთიელს აქ რა უნდა?
რას მოიხმარს ჩვენს მიწა-წყალს?

წახდება და ჩვენც წაგვახდენს,
შეგვიფორხებს მით მომავალს.
მაგრამ მაინც საბოლოოდ
ის ჩვენსკენვე დაბრუნდება
წინააღმდეგ ბუნებისა,
არაფერი არ მოხდება!

ხეს ვერ დამყნი ისე ხეზე
თუ არ არის მისი გვარის
შეიძლება განა სადმე
გასწორება “მთა და ბარის”?

არა! და შენც, ალაზანო,
ცრემლით ნუ რწყავ შენს ნაპირსა!
“ჭირსა შიგან გამაგრება
ასე უნდა, ვით ქვითკირსა”.

რაც რომ უნდა ჭირი ნახოს,
საქართველო არ გაქრება!
მოსული და მონაბერი
მას პატივად დაედება!

გაეხარდა ალაზანსა,
სანუგეშოდ ჩემგან თქმული;
გადიყარა სევდის ქაფი
მოიბრუნა ისევ გული.

და მიმართა ისევ კახეთს,
მშვენიერმა მშვენიერსა!..
ჩვეულებრივ ამღერებდა
კახურ “მრავალჟამიერსა!”.

წყარო: burusi.wordpress.com