ბევრჯერ მოვწურავთ მწიფე ბროწეულს

გათქერეს  ქართლი, როგორც ტრამალი!
აბჯარცმულს;
ჯვარცმულს,
რა არ უწევდა?
ერთი დავითი,
ერთი თამარი!
ორ სააკაძეს ვერ გაუძლებდა!
მიწა დაიხა,
ერი დაინთქა,
კვლავ სცოცხლობს
ქვეყნის გასაოცებლად...
ბევრჯერ მოვწურავთ მწიფე ბროწეულს,
კვლავაც შევტყორცნით ცაში ოცნებას;
ბევრჯერ ვიმღერებთ, კიდევ, რაც გვახსოვს,
რაც სიცოცხლეში გულმა მოძებნა;
და შევინახავთ მარგალიტნაქსოვ
თამარის კაბას დაუძონძებლად...