ეკლოგა

სულ იწვიმებენ შენი ცურები,
დაგვეცა წარღვნად შენი ჯიქანი.
მაგრამ შენ ჯერაც არ იწურები,
არ შაწყვეტილან შენი ჭექანი.

სდგანან ქაფებით სარძეულები,
მაღალ ტაგანებს სტყდებათ ძირები:
ვართ შენ რძეებში დარწეულები,
შენი ბარაქით დაზელილები.

გააქვთ გრიალი კერატებს, ვერძებს,
დაგბრუნავს თავზე ერბოს მორევი,
სასუქს, სიმსუქნეს, მოხეთქილ რძეებს,
სიმსხო ბარძაყებს მოჭრილ მორივით.

ხორცით და ქონით გადაჭედილი
მოაშრიალებ დაძაგრულ ჯაგარს.
მე მინდა ვიყო ჯალალ-ედ-დინი,
შენი ფაშვები დავაგო ჩანგალს!