თავადინა

(წიგნიდან „ყაბახები“)

თითქოს მთვარე ხარ ნასახადარი
და ძველის ძველი თითქოს ლაურა;
თეთრ კვირეებში მეაზნაურა,
როცა ჰრეკავდა თეთრად საყდარი!

გერბიან ეტლის გამოჭენებით
ძველ ბაგრატიონს გაენავარდე,
მე მაწვალებდა შენი ხაბარდა -
ნაზი ქიმერის გამოჩვენება.

მოჯირითეში რომელს აირჩევ,
რკინის რიგებში მკერდი მენთება...
შენი თმა ველურ ორნამენტებად
უთლიათ თითქოს ბნელ ჯავაირჩებს.

გავალ ყაბახზე შენი მსურნები
ვნახო ჯირითზე ჩემი მსაჯული;
მაგრამ, რახტები და სამაჯური
ვეღარ უძლებენ ატლასის სურნელს.

მე წავალ სიონს: დამღვრჩალ ეთერში
დიდიხნით სულმა რომ იგვიანოს,
შენ კი ბანალურ ფორტეპიანოს
ადარდიანებ ცივ სითეთრეში!

უიმედობით გახსნილ ფანჯარას
და მკვდარ თოვლებში დაღლილ ლაიკებს
ჩემი ოცნება აღარ დაივლებს
და ატირდება როგორც ანჩარი!

როს ვორონცოვი, დამდგარი ნაპრალს
შენთან გადივლის მთვარიან სახლებს,
შენი გვარიდან ავშლი სახელებს -
შეშინებული და ნამთვრალევი,
ვეჯირითები კვლავ შენს წინაპრებს -
მე, მირაჟული დატრიალებით.