მოწოდება

არა მგოსანი -
არაკოსანი
გულის გუნდრუკის უხვად მკმევარი, -
ისე მებრძოლი, ვით ნაღმოსანი,
მშობლიურ ზღვაზე  მტერთა მდევარი
გვიყვარს პოეტი! -
ბევრმაც ანაღდა
დედობრივ ძუძუს შენაწოვარი,
ასხივებული მისთვის გალაღდა,
ჩვენი მთაწმინდა თავმომწონარი!

მაგრამ ვიწროა ჩვენი ხეობა,
ვერ დაეტევა ქართლის მესია...
ძველი დიდების მეხარკეობა
მე სევდასავით შემომესია.
თუმცა წმინდაა საღვთო მუხნარი
და გზას ატყვია დევთნამუხლარი!

თუმც ჩვენში ბევრი ძვირფასი იშვა,
ამ მცირე ქვაბში ხარშვა გვეყოფა!
თუ საუკუნეთ ხერგი და ქვიშა
დასაგუბარად გადაგვეღობა, -

უნდა გადავჭრათ კავკასის მთები,
შეჯიბრისათვის გავიჭრათ გარედ,
იქ ვიპაექროთ ქართული ფრთებით,
გამარჯვებანი იქ დააჩქარეთ!

ჩვენი საზომი არც პარიზია,
არც რომის კერპი შეუპოვარი,
მხოლოდ მსოფლიო ასპარეზზეა,
სახელი ჩვენთვის მოსაპოვარი!

გავხსნათ მადნები ჯერ გაუხსნელი,
და მარმარილო სადღაც მთვლემარი,
ავანთოთ ალით სიტყვა უხრწნელი,
დავწუროთ მზიურ ზვრის ნართვლევარი.

და ყოველივე, მზით მოგროვილი,
რაც ჭაბუკია და არ ხნიერობს...
ავწიოთ თასი მოოქროვილი,
ავაკაშკაშოთ, ვაქვეყნიეროთ! -

ლექსი, ჩუქურმა, ფრესკო, ზარნიში,
აზრი, სიმღერა, გულის ოცნება,
უნდა ავიღოთ დღეს იერიშით,
მივცეთ ახალი ასხივოსნება!

რომ უფრო ტკბილად ისმას გალობა,
ცეცხლიანობა ღაღადებისა;
რომ გადმოხედვით მაღალ მთებისა,
ჩვენც გადმოვხედოთ შთამომავლობას!

სიტყვის მჩარხველნო, გულის მსიტყველნო,
ბაგეთა ოქროსმადინებელნო,
ცის საიდუმლოს ამომკითხველნო,
სირინოზებო,
ფუნჯის მეფენო!
გეყოთ!
აეშვით ვით ამირანი,
აიმჩქეფარეთ, დაიდანდგარეთ...
დაკურთხებული ძველი მირონით,
შოთას შვილებო,
გავიდეთ გარეთ!