რუსთაველს

რად არ გვაძინებ ღამეებს,
ტკივილო დანაკარგისა?
„ღვთის ქვეყანაში“ რა გინდა,
თავად ღმერთი ხარ ქართლისა!

რად გეძებთ იერუსალიმს,
ქართლიდან რისთვის წახველი?
ხომ საქართველომ ერთადერთს
შენ მოგილოცა სახელი!

რად გაეყარე სამშობლოს
ტკბილ მიწას, დასაფიცარსა?
ალბათ იცოდი: ქართველნი
ვერ დაგაყრიდნენ მიწასა!

თუ დაგხედავდა თამარი
კუბოზედ ელვა-თვალებით,
ალმურში გადადნებოდნენ,
რუსთველო, შენი ძვალები!

დამყურებულო მწვერვალო,
დაჰხედე საქართველოსა,
ილოცოს ერმა ქართველმა,
რაც ძველად ჩოქით ელოცა!

არ დაშრა შენი სიმღერა,
არც სიმი დასწყდა სანთურსა,
ნუ მოშლი საქართველოში
სიტყვას და ლექსსა ქართულსა!

ჩვენს მაჯას მარად აცოცხლებს
შენი თქმა - ნათლის მთოვარი,
შენი ღვთიური სიმღერის
გამოქროლვანი, თრთოლვანი...

წამოდი, ჩვენო არწივო,
მოქანდი გულფიცხელადა,
ჩამობრიალდი თბილისში
მოფრენილ ცისარტყელადა!

დაბრძანდი მთაწმინდაზედა,
გაყაროთ ლალი, ფაზარი,
მოდი, მონახე აკვანი
და შენი ნაემბაზარი!

დაგვხვდებით, მთა-ბარს დავამტვრევთ
სასიხარულო ელდითა!
ვცოცხლობდით, უფრო ვიცოცხლებთ,
რუსთველო, შენით, ერთითა!

ან როგორ გაისაძლისე
შორყოფნა, სევდა ღამური? -
შვიდასი წელი დაქანდა
არ გინახია მამული!

ბროლის ცა - მტკვრის და რიონის,
მთანი დამდგარნი გრეხითა, -
ჩამოდი, ამერ-იმერი
ჩამოიარე ფეხითა!

მით ღონეს გაუძლიერებ
ვეფხვურად შენამტკიცარსა,
სიკვდილს არ ჩაბარებიხარ, -
ჩაჰბარდი ქართულ მიწასა!