სონეტი როდენბახს

შენ მოწამლული მირაჟების ჭვარტლი გედება.
და გახურებულ ბურანებში სხვას ელოდები.
უცნობ ქალების ჩვენებანი, მთვარის ლოთები
გახრჩობენ ხარბად ვით აბრების შავი გედები.

კატაფალკების გასაყოლად ხმა გემეტება
კუბოში ბეჭდებს დაიტირებენ წვიმის ნოტებით,
ავადმყოფ სახლებს აპატიე ძველი ცოდვები
და საფირონი დარდიანი ღერბად გენთება.

მკვდარ ქალაქებში დასდიოდი, როგორც ლაურა
და კვირაობით ეს ქვეყანა გეუცნარა,
როცა თეთრებში დადგებიან მრუში ზარები.

ქვაფენილიდან სითეთრენი გესევა პირველს,
მზე ცოფიანი მოაქანებს აწეულ წირვებს
და ლეტარგიის ბარძიმიდან სვამ ზიარებას!