სულხან-საბას
დიდო მოხუცო, სამშობლოსათვის იბრძოდი სულის ამოხდომამდი: გეჩვენებოდა, რომ საქართველო იძირებოდა, თითქოს ხომალდი. და როს ღრუბელი გულს გიბნელებდა, სამშობლოს ცაზე გამოხლართული, შენ სამკურნალო ბალახებივით მოგიკრეფია სიტყვა ქართული, ― რომ იავარქმნილ სამშობლოს ნაშთად სიტყვები მაინც გადაგერჩინა... ვარდსაც და თაფლსაც და პურის მადლსაც მშობლური სიტყვის მადლი გერჩივნა. მი მიყვარს სიტკბო შენი სიბრძნისა, შენს ჭაღარაზე გადმომწვეთარი... მე მიყვარს შენი სიტყვის მარილი, ― შენი ხალხისთვის დღესაც მწეთ არი. ახალნაშენი სამშობლოს შვილი შენს მხცოვან აჩრდილს ვეალერსები; შენის ცრემლის რწყვით, შენის ამაგით გამოკვებულა ჩემი ფესვები...
შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.
© POETRY.GE 2013 - 2024
@ კონტაქტი
0 კომენტარი