ტფილისის სასაკლაო

დაფეთებული შენსკენ მორბიან
სქელი ჯოგები, როგორც ლატანი.
შენ - დაგეშილი დედალი ორბი,
შენ - დაგრაგნილი ლევიათანი.

გღადრავენ მუცელს მწარე აფთრები:
ნუგზარ, ატილა და ტამერლანი.
იხევა ბოძზე გამოფატრული
აპოკალიპსის მწვანე მერანი.

საკლავით სავსე ეს ხვიმირები.
იფქვის ნახირი გამოხვეტილი.
და ფრონტონებზე ხიმერებივით
სწვეთს საშოები გადმოღვენთილი. -

ბლოკადა სისხლის, დაუძრახავი,
ნასუქარ მინდვრებს ლეშხებს უწველი
და ფარაონის სხვილი ძროხები
მორგის საწოლზე ყრიან მუცლებით.

დანებით დგანან ვით სატრაპები
ყასბები ტოგით შემოსილები.
დახეთქე სისხლით ყველა სარდაფი
და ფურგონები შემოსეული.

ბღავი ჩანგლებით: ჯერ  უძიროა
და არ ავსილა შენი ღარები:
გაწველილ მიწას გაუწირია
ჩამდგარი ღალის ნატბევარები.

დაარტყი ალყა, დააგრიალე,
ჩაასვი ღვიძლში პრესსი წყეული;
კიდევ დაბურღე მიწა ძლიერი
შადრევანებათ ამორწყეული.

მაგრამ მძინვარე თუ კი ჩაჰქერი,
გაძლევენ რევანშს ბუდის ბღარტები:
როცა გასკდება როგორც ჩანჩქერი
შენი ძარღვები დასაბღერტელი.

მორწყე და მორწყე მიწის ფერსვები!
მკვდარი ვერჰარნის მუცელი მშრალი;
შენგან ოცნებას ეალერსება
ბარბაროსული სისხლის შრიალი!