უცნობ ქალს კაბარეში

ცამეტ ქვასავით აინთება მწვანე კაბარე,
დაჭრილ სკვითივით როიალი მოგესალმება;
შენი თვალები გაიშლება ღამის პეპლებად.
ნეტამც გამხადა აშფაშაგის მეისრაბარი.

ვნატრობ, ყაბახებს გამარჯვება მერგოს პირველი
და შემაჩერდეს შენი სახე მღვრია ქარვისა,
ამაყ მზერაში ჩაიწვოდა ჩემი მაისი,
შენი თვალების ფერადიდან გამომჭვირვალი!

არ იქნებოდით, ქალბატონო, ჩემი მსაჯული,
ყვითელ სარკეში გამოხედვა ესერაბამი,
მეჩვენებოდა ჯირითის დროს, ვით სერაბიმი -
ყარყუმის ქუდში ვარდისფერი მანასაჯურით.

და საზანდარშიც ითოვლებდა ნისლი მთიური, -
დაჭექდებოდა შავ თვალებში ეგ სიამაყე;
როგორც კაფეში მაიმედებს მე თერიაყი,
შენი შემოსვლა და გიჟური უვერტიურა!