ჰეი, არწივნო!

ლექსო, ჩუმად რომ იწერებოდი,
დატორტმანდები გულში ფარულად,
გულის ცეცხლით რომ იფერებოდი,
გარეთ იწევდი ნიავქარულად.

ამდენ მეგობარს ნუთუ ჰპოვებდი? -
ყველგან ძმობილი...
ყველგან დობილი...
აშენებული ქვეყნის პოეტი
მილიონ ხალხზე ვარ დანდობილი.

მაჯაში მისი წვენი მდგომია,
გულში - მზე მისი გაზაფხულისა,
მისი ნამღერი და ნათქომია
ჩემი ლექსი და ჩემი გულისხმა!

მიყვარს ქართლის ცა იისფერება,
მისი ბრწყინვალე, წმინდა ტატნობი,
თვითეული ხმა მას ეჟღერება,
ჩემი გულიდან გამონადნობი.

და თუ სამშობლოს ღრუბლის ცვარ-ნამი
ჩემი ლექსების ემბაზი არი,
ლექსს მივაჟკაცებს ხალხთა სალამი,
სიყვარულის ხმა შენაზიარი!

ლექსს მივაჟკაცებს მათი ბრძოლის ხმა.
მათი დროშები ერთად ამდგარი,
შემოტეულ მტრის ერთად მორისხვა,
ერთი დანდგარი:
„დაჰკარ, დაჰკარი!

გავანადგუროთ მტერი ბილწური,
კაცურ კაცობის შემლახველია!“
მეც ამ დროშებზე ვარ შეფიცული,
ჩემი ხმაც მასთან შენახმევია.

ამ ძმურ დროშებმა ასწიეს ქართლი,
შოთა, აკაკი, ვაჟა, ილია;
კვლავ აღადგინეს თავისი მადლით,
რაც შავ წარღვნებით დამეწყრილია.

და ერთი გრგვინავს ძახილი გულში:
- ჰეი, ვეფხვებო!
- ჰეი, არწივნო!
თუ ჩვენ სიყვარულს ვიყოფდით გუშინ,
დღეს ვაჟკაცობა გავინაწილოთ...