გოგონა ქაღალდის კაბაში

უსმენთ ვარდების წითელ ღაღადისს,
ქალწულთა უარს _ კოკრების გაშლას,
თქვენ კაბა გეცვათ თეთრი, ქაღალდის,
ჩემი სტრიქონი რომელზეც გაშრა.
მკერდთან ჩახსნილი ღილები ვრითმე,
სურნელოვანი ბწკარის საყელო
და ყვირილივით სიყვარულს ვითმენ
პოეტი _ უხმო და უსახელო.
ქუდი გეხურათ, ისიც ქაღალდის,
გიშრის ჩანჩქერი მხრებზე გეფინათ,
ტანზე გეწერათ: „მალე დაღამდეს!“,
ვკითხულობდი და ჩამომეძინა.