გახსოვს, მაცდურო, შენ ის საღამო

გახსოვს, მაცდურო, შენ ის საღამო,
ის მოკაზმული უცხო ქვეყანა,
ცრემლი და ფიცი სალხენ-საამო
და სიყვარულის ციური ნანა?
გახსოვს-ვისხედით მდინარის პირად,
შორს, შორს ცის კიდეს მივჩერებოდით,
სიყვარულს ვრაცხდით სინორჩის გმირად,
მხოლოდ ტრფობაში სიამეს ვგრძნობდით?
გახსოვს-გვირგვინსა სანატრს გვიწნავდნენ
დამავალი მზის ცელქი სხივები,
სიყვარულზედა ზვირთნი გვიმღერდნენ
და ბანს აძლევდნენ გულის სიმები?
გახსოვს-ნიავი ცელქი და გრილი
მეცილებოდა მე შენსა ალერსს,
ბულბული სტვენდა გრძნობით აღვსილი,
ვარდად იმჩნევდა შენს ტურფა ღაწვებს!
შენც იმღეროდი!.. შენსა გამგონეს
უსულო ქვებსაც კი ატყვევებდი,
მატებდი სულის, გულის ძალ-ღონეს
და გრძნობათ წყაროს მისალბუნებდი?..
ტრფობისა ხარკად მომიძღვენ ვარდი…
“გმადლობ”- ვერ გითხარ: ენა დამება...
ოჰ, რანაირად იმ დროს მიყვარდი,
ჩემო სიცოცხლევ, ჩემო ღვთაებავ?..
ახლა? ოჰ, ახლა?.. ღმერთს გეფიცები
ხან და ხან შხამად გარდვიქცე მინდა;
მინდა მოვიმხრო ბელზებულები,
მაცდური, შმაგი, თვით არაწმინდა;
შევიქნე ცეცხლი და საწამლავი,
მთელი მსოფლიოს დამდუღებელი,
შუბი, მახვილი შუბლ-გამგმირავი,
ღვთის-რისხვა, ქვეყნის ამტირებელი-
და შენ გაწამო!.. ეგ შენი სული
ყოველ წამს სიკვდილს რომ ნატრულობდეს,
ესხმოდეს კუპრი ადუღებული,
ხსნასა და შველას ვერსით ხედავდეს!..
ჩემთან პირ-შავო, ღმერთთან შემცოდე,
სცან ამ წამების, ტანჯვის ღირსი ხარ!..
მაგრამ რად არ გკლავ-გინდა იცოდე?-
ამ საბრალო გულს ძველებრ უყვარხარ!..