მეფე დიმიტრი თავდადებლი (თავი მეექვსე)

„ბრძანა და მსწრაფლ შეიყარნენ

დიდებულნი, მღვდელმთავარნი,

ვეზირნი და ნაზირები,

ბჭე-მდივნები, სპასალარნი.

წადგა მეფე კრების წინა

თამამად და დიდებულად;

ყველამ, დიდმა და პატარამ

თაყვანი სცეს ბატონს ყმურად.

ასე ჰშვენის მეფე იმ დღეს

ტანად, თვალად, იერითა,

მნახველთ თვალი ვერ გაიძღეს

იმის ჭვრეტით, ყურებითა.

უბრძანა თუ: — „დიდებულნო,

საქმე მძიმე მაქვს თქვენთანა…

ის დღეა დღეს, _ ან მე ვიყო,

ან ჩვენი ტურფა ქვეყანა.

შეიტყობდით, მომივიდა

ყეინისა მოციქული,

აქ მოდიო, მე მიბარებს

ჩემზედ გაბოროტებული.

თუ არ მოხვალ, მე მოვალო,

აგიოხრებ ქვეყანასა,

საცა კი ფეხს დავადგამო,

ავადენ ნაცარ-ტუტასა.

თუ წავედი, თქვენც ხომ იცით,

მე სიკვდილი არ ამცდება…

თქვენ რას მირჩევთ, მართალი სთქვით,

მართლის თქმაა ერთგულება“.