მეფე დიმიტრი თავდადებული (თავი მეცხრე)

„ბოლოს ბრძანა: — ეს ქვეყანა

ღვთისაგან მაქვს მონაბარი…

მე დავრჩე და იგი წახდეს,

მითხარით, რა მადლი არი!

ათი ერთზე რომ მოვიდეს,

მუქარას მტერს შევანანებ:

რა ვქნა, — ასი ერთზედ მოვა,

ამას ვწუხვარ და ვვალალებ.

ჩვენი კაცი ერთი — ასსაც,

ვიცი, არ შეუშინდება,

მაგრამ ბოლოს სიმრავლე გვძლევს,

ხალხი ურგოდ გამიწყდება.

მერე უკაცურს ქვეყანას

დასწვავს, დაჰბუგავს, დაანგრევს,

საყდრებსა და მონასტრებსა

დააქცევს, მიანგრ-მოანგრევს.

ხატებს, მამათ სალოცავსა

წამურტლავს და შეგვიგინებს,

ამოიღებს მკვდრებს საფლავით,

ძაღლსა და ღორს ათრევინებს.

ქალწულთ-ქალზედ ძალით მივა,

წაჰბილწავს, ნამუსს დაუმხობს;

ორსულ დედაკაცებს კიდევ

მუცლებსა ხანჯლით დაუპობს.

დედას თავის ძუძუთა-შვილს

კბილითა დააგლეჯინებს,

უსუსურს ბავშვებს ძნად ჩაშლის

და ზედ კალოს ალეწვინებს.