მეფე დიმიტრი თავდადებული (თავი ოცდამეხუთე)

„მიჰგვარეს ყეინს ურჯულოს,

სისხლმსმელს ადამიანისას…

საღერღელი აეშალა,

ვით კრავის წინ მხეცსა ტყისას.

გაწყრა: — „როგორ გაბედეო,

არ გადუდეგ ჩემს მოსისხლეს?

სთქვი პასუხი და იცოდე,

შენი განკითხვის დღეა დღეს.

იცოდე, რომ წინვე მითქვამს:

თავი უნდა მოგეკვეთოს!

ამის შეცვლა თითონ ღმერთმაც

ჩემმაც მე ვერ შემომბედოს.

მინამ მოგკლავ, მსურს აქ ჩემ-წინ

შეინანო ბრალი შენი,

აქ ჩემ ფეხთ-წინ აღიარო

შენვე შენი სიმუხთლენი…“

მეფემ უთხრა: — „შენისთანა

ჩემი რა გამკითხველია!

ნუ მოგაქვს თავი იმით, რომ

ძალა აღმართის მხვნელია.

შენ-წინ მოთქმა რას მიქვიან?

რას მიქვიან შენანება?

ჩემი გამკითხველი არი

ნამუსი და ჩემი ნება.

ჰქმენ რაც გინდა!.. მე არ გკითხავ, —

რად გწადს მომკვეთო თავიო…

სვავს ვინ ჰკითხავს, სისხლს რადა ჰსვამ,

სვავო, რადა ხარ სვავიო?..“

გაწყრა ყეინი ამაყი,

ეს როგორ გამიბედაო!

უბრძანა: — „ჰგვემეთ და სცემეთ,

ბნელეთს ჩააგდეთ ეგაო“.

წაიყვანეს მეფე ჩვენი

და საბნელეთში ჩააგდეს;

შემოარტყეს გარს მცველები,

კარს კლიტეები დაადეს.