მეფე დიმიტრი თავდადებული (თავი ოცდამეექვსე)

„სასჯელი დაუგვიანა

იმ ღვთის-მგმობელმა თათარმა,

მინამ მოაკვლევინებდა,

სცემა, ჰგვემა და აწამა;

აწამა, ვით სვავმა ტრედი,

მეფე იგი საკვირველი

და ვერ გაძღა მის წვალებით

ის უღვთო და სისხლის-მსმელი.

ერთხელ მეფე, ნაწამები

ძლიერად და ულმობელად,

ბნელში ეგდო ძალმიხდილი,

უპატრონოდ, უზრუნველად.

როცა ღონეზედ მოვიდა,

ადგა, მუხლი მოიყარა,

პირქვე დაემხო ლოცვითა

და ცრემლები გადმოჰყარა.

მოსთქვამდა თუ: — „ღმერთო, ღმერთო!

გთხოვ, მიწყალო, შემიბრალო,

რაც გადამხდა, განკითხვის დღეს

მადლად მე არ ჩამითვალო.

მე არა გთხოვ, — მანდ წამება

აქ წამებით შემიმცირო,

მე გთხოვ, — სისხლი აქ დაღვრილი

ჩემი სხვისთვის შეიწირო.

ღმერთო, ღმერთო!.. თვალ-წინ მიდგა

დიდ ტანჯული მე ძე შენი…

ვით ძით ყველა, ისეც ჩემით

ერი ჩემი დაიხსენი“.