ალექსანდრე ჭავჭავაძე

Его стихов пленительная сладостъ 
Пройдет веков завистливую далъ. 
პუშკინი.

მისი ლექსი შვებით, ლხენით 
ხან მეჯლისში მოჰფრინდება, 
გულს ჩაგეკვრის, ჰლაღობს, ჰხარობს, 
გამღერებს და ამღერდება; 

ხან ღონდება ნაზ ქალსავით 
უიმედო სიყვარულით, 
ხან იფეთქებს ჭაბუკსავით 
და განდევნის სევდას გულით; 

ხან ბუჩქებში მიმალული 
ჰზის მარტო, ვით იადონი, 
შეჰყეფს სატრფოს გულსაკვდავად, 
ტრფობის ისრით განაწონი; 

ხან ჰრბის ველად, მარტო ჰგალობს 
უდაბნოში, ვითა მწირი, 
შეჰკვნესს შავ-ბედს ქვეყნისასა, 
ქვეყნისათვის ანატირი; 

ხან დაჰყურებს ნაღვლიანად, 
დაფიქრებით გოგჩის ტბასა 
და ემდურის მწვავის მოთქმით 
დაუდგრომელ დროთ ბრუნვასა...