ნაქერალა

ვთენდები ახლა.
შენ ჰაერით გრძნობ ჩემს შემოსვლას.
მხრებიდან ქვევით. ნაწილ-ნაწილ. კიდით-კიდემდე.
ჩურჩული მახლავს, როგორც იმ ქარს, თავის სამოსელს
დათოვლილ ტოტებს რომ ატოვებს თოვლის საკიდზე.
ვმაღლდები უკვე.
ნამცეც-ნამცეც გეყრები ჭირხლად.
იქ, სადღაც შორს კი, ნაქერალას ათოვს უჩემოდ.
მე ერთხელ მოვკვდი და მეორედ სიკვდილი მიჭირს,
ამიტომ წასვლას თუ გადავწყვეტ_ არ შემაჩერო.
სველ თითებს ვგრძნობდი
წუხელ ისევ, დათოვლილ მთების.
შაორზე შარვალაკეცილი იდგა ზამთარი.
მახსოვს ის ქოხი. მოგონილი. ჩემი და შენი.
სხეულზე სიტყვად გაჩენილი კედლის ბზარებით.
თენდება სადღაც
და ხანდახან ნაბიჯის ხმაზე
კრთებიან ძილში, შორიახლოს ალბათ ნაძვები.
ხომ არის რაღაც, რასაც ხშირად სახელს არ ვარქმევთ
ვიგონებთ დროს და დროსთან ერთად ჩვენც ვიკარგებით.
ვთენდები ისევ.
შენ შაორის დგახარ ნაპირთან.
ვეშვები ქვევით. ნაწილ-ნაწილ.
ვჟონავ ქაღალდზე
და ქოხში გიშვებ
სადაც ერთად ჩვენ არ ვყოფილვართ,
რომ ცხელი სუნთქვა გაგატანო ნაქერალამდე.