როგორი მძიმე ხარ ..

როგორი მძიმე ხარ. რამდენი დღეა, რაც მოგათრევ ამ ზურგით.
ამ მიწას და სივრცეს შორის რომ კიბეს ჰგავს, გაყინულს, ნაზამთრალს.
ხელების შეხება მომაკვდავ სხეულზე - დანდობა. დაზოგვა.
ხერხემლის მოხრა და... თვალები თითქოსდა სიკვდილთან დაზავდნენ.

ხმელეთზე, აქ, სადაც ჯერ კიდევ სჯერათ, რომ ცხოვრების ნიშნულებს,
სანიშნად კი არა, მოთეთრო ხაზებად გვიგზავნის დროება.
აქ, სადაც წყაროებს, ტბებსა და მდინარეს სხეულზე იშრობენ
და მერე ტკივილი მარცხენა პარკუჭში ზღვასავით გროვდება.

აქ, სადაც არ სჯერათ და მაინც ჯიუტად, დაღლილი მუხლებით,
ადგილს ინიშნავენ, ირგვლივ კი სინანულს ხალიჩად იფენენ.
მზერის გადაწევა ჰორიზონტს გადაღმა - გზის შემოსახლება,
წყვეტილი ხაზები ჰორიზონტს გადმოღმა - წარწერა საფლავზე.

როგორი მძიმე ვარ. რამდენი დღეა, რაც ვიგუბებ ფილტვებში
მოწამლულ ჰაერს და ეს ჯვარი მინდა, რომ როგორმე აგყარო.
ვერ ვიტან სამყაროს, დავარცხნილს, დაწყობილს, იქ, სადაც ფილტრავენ
გრძნობებს და დატუშულ წამწამით გლოვობენ შეუმდგარ სიყვარულს.

ხმელეთზე, იქ, სადაც მუდმივად ებრძვიან წუთიერ შეგრძნებებს,
რამსიღრმე ორმოა, თვალებს რომ ვერ ვაწვდენ, ისეთი, ჩვენს შორის.
მზერის გადაწევა ჰორიზონტს გადაღმა - ნიშნავს რომ მოგძებნე.
ბელტის ჩამოვარდნა სასახლის კიდეზე - აქ უკვე გიშორებ.

როგორი მძიმე ხარ. რამდენი დღეა, რაც მოგათრევ ამ ზურგით.
ამ მიწას და სივრცეს შორის რომ კიბეს ჰგავს, მორყეულს ტკივილით.
ხელების შეხება მომაკვდავ სხეულზე - დამინდე. დამზოგე.
ხერხემლის მოხრა და...
ხსოვნის ზედაპირზე დარჩენა.

ვტივტივებ.