შვილი

და იყო ასე. რაღაც ერქვა. გრძნობა. ან ჩვევა.
ერთმანეთს ვშლიდით. დრო გაგვყავდა. ორნი. ვისხედით.
ზამთარი კაბას იხდიდა და ძირს ეგდო ჩვრები.
შეკითხვებს არ ვართ. არც პასუხებს. მხოლოდ ნაჯერი
სითხეა ცრემლი. რამდენჯერაც დაარტყამს გული,
წუთში იმდენი სიყალბეა.
გიხსნი. მიჯერებ.
ისარი ორჯერ გადაკვეთავს დღე-ღამის ღერძს და
სხვადასხვა დროში გადაგვაგდებს ისევ. ორჯერვე.

ახლა ასე ვწერ. შენ ჩემს გვერდით. ჩემში. ჩემს უკან.
ჩემს სათქმელს იქით. ჩემს სათქმელში. თუნდაც მანამდე
უთქვამს ეს ბევრს. ან უთქვამს ერთს. ან არავის უთქვამს
და ვზივართ ორნი, სახლში სადაც გრძელ აივანზე
ვერასდროს გავალთ, რადგან არ გვაქვს. პატარა ბინა
მხოლოდ ჩვენ გვიტევს და ამიტომ აქვე ვივახშმებთ.
საათს შეხედე, რამდენჯერაც დააარტყამს გული
წუთში იმდენი სიკეთეა.
გიხსნი.
მიჯერებ.
ისარი ორჯერ გადაკვეთს ამ დღე-ღამის ღერძს და
სხვადასხვა ფერებს გვაგრძნობინებს ეს დროც ორჯერვე.

და დავწერ ასე: შენს ფიქრებში. მე. შენთვის. შენად.
შეკითხვებს არ ვართ. არც პასუხებს. თუკი საღილე
აგიწყდა ანდა, გინდა ვინმეს ზურგით მიეყრდნო,
კედელი. უკან დაბრუნდე და
ან წინ წახვიდე,
ჩამომიჯექი ჩემს სათქმელში.ან სათქმელს იქით.
და არასოდეს აიფარო ხელი სახეზე.
გიხსნი. მიჯერებ.
ისარი ორჯერ გადაკვეთს ამ დღე-ღამის ღერძს და
სხვადასხვა მხარეს გადაგვაგდებს ისევ.ორჯერვე.

ოღონდ ჩემს მელანს შენს ფურცელზე ნუ გადააქცევ
თეთრია, შვილო...