ზედმეტად პირადული ამბავი

უნდა მოგიყვე,
ხურჯინი უნდა ამოვატრიალო და
იქიდან გადმოყრილი საგნებით:
ბასრებით
ბლაგვებით
მრგვალებით
უწახნაგოებით
ჩემი ცხოვრება უნდა მოგიყვე.
აი, ეს წვერწატეხილი ფერადი ფანქრები ჩემი ბავშვობაა.
90-იანი წლების სიმუქე ჩრდილად რომ დააწვა
და ფანჯრის რაფაზე, მთვარის შუქზე წიგნით ჩამომჯდარი
ვერც კი ვხვდებოდი, რომ
ჩემი მშობლების უსუსური ღიმილი
ჩემს დაცვას კი არა,
ხელოვნურად განაყოფიერებულ ბედნიერებას გულისხმობდა.
დიდ, თუჯის ნაგვის ურნებში იხარშებოდა მოლოდინი.
უკეთესი ცხოვრების მოლოდინი,
სადაც თბილისში ზედიზედ გაყიდული სამი სახლის მფლობელი კი არა,
ბაბუასთან ხელიხელჩაკიდებული ნაწნავიანი გოგო
სადილად მოსკოვში მიიჩქაროდა.
ამ დროს კი,
კერასინკაზე გაფიცხებული პურის სუნი
მთელ ქალაქში ისე იფრქვეოდა,
ხერხემალზე კუჭმიკრული გოგო-ბიჭები
სიმებდაწყვეტილი გიტარების და
სათამაშო ავტომატების თაობა,
სანთლის შუქზე ვიდექით
და ჩვენს ომგადაუხდელი სამშობლოს
ჩვენი დაკარგული ბავშვობით ვუხდიდით სამაგიეროს.
მოდი, მოგიყვე, როგორ მეძინა
პირშილულამიცემულ ავტომატებზე,
და ჩემს ლოგინს დენთის სუნი როგორ ასდიოდა,
მაშინ როცა ჩემი უმცროსი ძმა ჯერ კიდევ ფაფებს ჭამდა
და ჯერ კიდევ ახალგაზრდა დედაჩემი
ყელზე მარგალიტის მძივით,
როიალზე უკრავდა.
სევდიანი სიმღერა იყო.
სიტყვები არ მახსოვს.
როგორ წაიყვანა ნაპირებმორღვეულმა აფხაზეთმა
გმირობამოწყურებული ბიძაჩემი
და ზალა-ოთახში ჩამოკიდებული მისი სურათი
სკოლიდან დაბრუნებულს როგორ მაშინებდა.
როგორ მიმიყვანეს სროლაზე,
და როგორ მეგონა, რომ თითო გასროლილი ტყვია,
რომელსაც „დიანა“-ში ვისროდი
პასუხი იყო იმ განუკითხაობაზე,
რომელიც შეკითხვას სულაც არ სვამდა
და მე სულ, ჯიუტად ვცდილობდი პასუხები მეპოვნა.
როგორ ბნელდებოდა ჩემს ქალაქში ზუსტად ხუთ საათზე
როგორ მომაბჯინა ერთხელ ერთმა ხელებაკანკალებულმა ბიჭმა ყელზე დანა
და როგორ ეშინოდა მას.
და როგორ მეშინოდა მე.
როგორ სწრაფად ამოვიღე ჯიბიდან გაზის ბალონი
და როგორ შევასხი.
როგორ დაეცა და როგორ მეგონა რომ მოვკალი.
მას შემდეგ პოტენციური მკვლელი ვარ.
და ის, გაცილებით ძლიერია
ვიდრე ერთად აღებული დედამიწის ყველა სამშობლო.
ვიდრე ერთად აღებული დედამიწის ყველა უსამშობლობა.
აი, ეს ძველი, პატარა სარკე - ბებიაჩემია.
ერთადერთი, რაც მისგან შემომრჩა.
რადგან ამდენი უმისამართო და წელებგადმოყრილი წლის შემდეგ,
ამდენი უცნაური, რამდენიმე ადამიანისთვის გასავლელი ცხოვრების შემდეგ,
მხოლოდ ეს სარკეა, რაც ბავშვობას მახსენებს.
და მაშინ როცა, ცოტა უფრო მოზრდილი
სახლიდან გაქცეული, ყურსასმენებიანი გოგო,
მოტოციკლეტით გიჟივით დაჰქროდა მოქუფრულ,
უქალაქო ქუჩებში
და ცხოვრება ვითომ ფეხზე ეკიდა,
ბებიაჩემი სარკეში იხედებოდა და საკუთარ თავს მამსგავსებდა,
რომ მოსალოდნელი ხიფათისგან დავეცავი.
დედაჩემი კი უკრავდა როიალზე,
მოგვიანებით მე რომ გავყიდე.
ერთხელ, უწახნაგო მოლოდინი ვიპოვე.
არსად კუთხე არ ჰქონდა.
უცნაური საგნები, ისევე მიყვარდა,
როგორც უცნაური ფორმები მიყვარს ლექსებში,
მაგრამ ახლა ხომ უბრალოდ გიყვები,
ახლა ფორმა რა საჭიროა...
უნდა მოგიყვე,
როგორ მივედი რაღაც ოფიციალურ საახალწლო საღამოზე,
პეპის ფორმით,
როგორ ვიჯექი მთელი დღე სალონში,
როგორ დავიხატე ჭორფლები
რომელიც არასდროს მქონია
და ჩემი ქალაქისხელა თვალები როგორ შევანათე მას,
და როგორ ვერ გაიგო მან
და როგორ შერცხვა
ამდენი საპატიო სტუმრის წინაშე,
პრინცესას რომ არ ვგავდი,
რომ არ მეცვა ზურგამოჭრილი კაბა
და მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი.
რომ დავდიოდი სკეიდბორდით,
რომ ფეხზე მეკიდა ბრილიანტის საყურეები.
და რომ - ბავშვი ვიყავი.
აი, ეს უცნაური თმის სარჭი ჩემი შვილია.
ქორწილში მეკეთა.
როცა ზურგამოჭრილი კაბა და
ქუსლიანი ფეხსაცმელი ჩამაცვეს.
ნახე, როგორი ბასრია.
ისეთი ბასრი, როგორიც შეიძლება შვილი იყოს.
ისეთი ბასრი, როგორიც შეიძლება უკვე წლების შემდეგ,
მშრალ ხიდზე ჩაბარებული ოქროული და მოგროვებული ბოთლები იყოს,
რომლის საფასურადაც,
საკუთარ თავისუფლებას ყიდულობ.
რომლის საფასურადაც შენს ცხოვრებაში
ერთი ნაბიჯით უკან დარჩენილი დრო,
არაფერია იმასთან შედარებით
რაც ჟანგბადივით გჭირდება.
რომლის საფასურადაც, მხოლოდ დედა კი არა,
მეგობარი ხდები.
სიჩქარე!
სიჩქარე!
ყვირი და იმაზე სწრაფი ხარ,
ვიდრე შეიძლებოდა ყოფილიყავი.
და რომ იზრდები და ადამიანი აღარ გყოფნის.
უბრალოდ აღარ გყოფნის.
და რომ იქეცი პოტენციურ ნაძირალად
და რომ ეს უფრო მეტია,
ვიდრე ერთად აღებული დედამიწის ყველა ტკივილი.
და რომ ეს უფრო მეტია,
ვიდრე ერთად აღებული დედამიწის ყველა უტკივილობა.
უნდა მოგიყვე, როგორ გამიჭირდა გადარჩენა,
ცის ქვეშ მარტო დარჩენილს,
როგორ მეშინოდა, არ გადაეარათ,
არ გავეთელე,
როგორ მოვიგონე სიძლიერე თავის საპოვნელად,
და როგორი სუსტი ვიყავი ამ სიძლიერეში.
და როგორ მეშინოდა ტკივილის
და როგორ ვატკინე სხვებს.
ეს სულ კვადრატებია.
უკარო, გაუვლელი ოთახები,
მე რომ ავაშენე.
როგორ დავიცავი თავი
და ამ თავდაცვაში, როგორ დავკარგე ადამიანების ნდობა
და როგორ გავუხეშდი.
უნდა მოგიყვე,
როგორ დაიწყო სიკვდილების კასკადი ჩემს ცხოვრებაში,
როგორ ერთმანეთის მიყოლებით დავკარგე ადამიანები,
როგორ გავხდი თვითმკვლელის შვილი,
მკვლელობის თანამონაწილე,
როგორ დავისვარე სხვა ადამიანის სისხლით
და როგორ ვერაფერი ვერ ვუშველე.
როგორ ვერ გადავარჩინე, ჩემი 26 წლის დეიდაშვილი,
როცა ფილტვიდან სიკვდილი გამოებერა,
როგორ ვიჯექი წლების განმავლობაში ქრონიკულ ჭირისუფლად
და როგორ დავიტირე ჩემი თავი
მათთან ერთად.
როგორ ვეძებდი გზებს,
დასავიწყებელ გზებს,
არაფხიზელ გზებს,
თვალებდასახუჭ გზებს,
რომ არ მეფიქრა.
რომ ჩემს ტანში შედედებული სისხლი როგორმე გამომეღო
და მეცოცხლა/
როგორ მეგონა, რომ ჩილიმში ჩაყრილი ბალახი,
ტკივილს დამავიწყებდა.
ეს კუბებია.
დედაჩემი უკრავს როიალზე.
უსმინე.
დედაჩემი, რომელსაც სულ ეშინია,
რადგან იცის, როცა ტელეფონს არ ვიღებ,
რაღაც მიჭირს.
რისი ეშინია დედას?
ვინ იცის...
უნდა მოგიყვე, ამ აუტანელი სიმძიმეების
და გაუნელებელი ცეცხლის შემდეგ,
როგორ გამოჩნდა ადამიანი,
რომელმაც ყოველგვარი თავზეხელისგადასმის მაგიერ მითხრა:
-ადექი!
როგორ ავდექი, უფრო სწორად როგორ ავკრიფე ჩემი ძვლები მიწიდან
და როგორც ერთ-ერთი ჩემი მძიმე ოპერაციის შემდეგ სიარული ვისწავლე,
- ისე გავიღიმე.
როგორც გადარჩენილები იღიმებიან ხოლმე.
დაღლილი, ომგამოვლილიღიმილით.
როგორ ვიდექით ომში,
სადაც გამარჯვებაცა და დამარცხებაც ერთი დიდი სისულელე იყო,
და სადაც ყველაფერი სისულელე იყო,
ყინულზე დანთებული ცეცხლის გარდა,
რომელსაც ვერ მოვუარეთ.
როგორ ვიქეცი პოტენციურ გამყიდველად,
რადგან საკუთარი თავი არაფრით მეყო.
არც ადამიანი.
რადგან კიდევ უფრო გავიზარდე და ჩემს ნახევარსფეროში
შემთხვევით სხვაგან მოხვედრილი არტერია,
განვითარების მანკი,
ღამღამობით აღარ მიფეთქავდა.
ეს წრეებია.
სულ წრეები, რომლებსაც ვაჩენთ.
უნდა მოგიყვე, საშინელ სიცარიელეში,
ჯოჯოხეთური მარტოობის დღესასწაულში,
როგორ ვიპოვე სფერო და როგორ მივხვდი:
რომ როცა დღეები მოკლდებიან
და როცა მლაშე გემო დაჰკრავთ
და როცა ხელები ისე გიგრძელდება,
მანძილებს ფარავ და
როცა ხვდები,
ეს მანძილიც პირობითია,
რადგან პოვნის სიხარული იმხელაა,
სიმლაშეც რომ დაჰკრავდეს, ნაბიჯებს თავისით ამოკლებს
და როცა იცი, რაღაც გარდაუვალია და თითქოს ეს გარდაუვალი უკვე იყო,
და შენ უბრალოდ იმეორებ,
საკუთარ თავს იხსენებ და მაინც რაღაცნაირად გეშინია,
იმის, რაც აუცილებლად იქნება და მაინც მიდიხარ,
მიდიხარ, რადგან ამ გზაზე გავლა უფრო მეტად გიღირს,
ვიდრე დანარჩენი, რაც იყო, არის, ან იქნება
და ზუსტად იცი, ეს არ არის ის გზა,
რომელსაც ისურვებდი,
მაგრამ ეს სწორედ ის გზაა,
რომელიც აუცილებლად უნდა გაიარო
და რომ ადამიანი უნდა იყოს სფერო,
თავისი ნაკლითა და სიძლიერით,
თავისი დარდითა და სიხარულით,
ან ზღვა, რომ ადგე და დაიხრჩო.
რომ მერე საკუთარი გამართლება,
თუნდაც დამარცხებაში აღმოაჩინო.
რომ მერე, სიცარიელეც სხვანაირი მოვიდეს,
აი, სისავსის მერე რომ იცის ხოლმე, ისეთი.

ესეც ხურჯინი..
შეგიძლია, რაც არ მოგწონს - გადაყარო.

დედაჩემი აღარ უკრავს როიალზე.