ე კ ა ტ ე რ ი ნ ე

(დაკარგულთათვის)

მოდი და დღეებს გადავარქვათ სახელები.
თვეებსაც. წლებსაც.
მე შემიძლია პირუკუღმა აგიყირავო დედამიწა,
შენ კი, ბურთივით დაიჭირე ეგ თავი ხელში
და ტანი, სადაც ბედისწერა საწოლში გიწევს -
არც გაარხიო.

ახლოს ნუ მოხვალ.
ძუძუსთავებზე შემოხვეულ ასპიტს თვალები არ გაუნათოს
შენმა ფეხისხმამ –
ხორკლიან ენით გამაგრებულ მუცელს მიგრილებს.
მიწისძვრის შემდეგ მიტოვებულ სახლში დარჩენილ
ბავშვს მარტოობა თუ შეაწუხებს,
ბავშვს, სიძულვილი თუ შეაწუხებს,
ბავშვს, სიყვარული თუ შეაწუხებს,
კარს გავაღებ და ორკაპა გზებს მდინარით დავბან,
რომ ნაფოტივით წამოიღოს წყალმა საშოდან -
სხეული -  ჩემი.

გაღვიძება აკრძალულია.
დაძინება ნებადართული.
ავტორი მე ვარ.	
ეკატერინე მარქვეს ოდესღაც.
ე კ ა ტ ე რ ი ნ ე.
მოდი, მოგიყვე:

იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა.
იყო ქალაქი. იყო ხალხი. იყო სოფლები.
იყო ხორბალი. იყო ყანა. და ხარის რქებში
დასხმული ღვინო. იყო კაცი. უთვალთვალებდნენ 
სოფლის შუკებში გაფანტული ჭრელი თავშლები.
და იწვებოდა იქვე ახლოს მწვადი მაყალზე.
ციცინათელებს ხურჯინიდან ჩუმად პენტავდა
ღამე და მერე განთიადის თამამ საყვირზე
იბადებოდა გოგო ვინმე ხორბლისხელა და
მოხდილ ქვევრებთან ღმერთის კაცად ცნობდნენ სტუმარს და
მტრისთვის ფრანგულის ერთი ცელად მოსმა ემართათ.
იყო არავინ. იყო სადმე. იყო. საიდან –
საით ქროდა ქარი. ქარისგან სადმე
დამალვას ცდილობს ქალი. აიტანს
გაცრეცილ სულს გოლგოთამდე და ვეღარ ადის.
და ვეღარ ადის და ვეღარც აღმართს ვეღარ უძლებს.
და მოდის დრო და ხელებს იწყობს უკან.  ზურგზე.
როგორც დამტვრეულ სავარძელში ირწევა გზა და,
როგორც ხმელეთი ორმოებში ჩავარდნილთ არწევს,
ისე აჩრდილებს აბარბაცებს მიწა და ცა კი -
ბაცია ისეც.
იყო არავინ. იყო სადმე. იყო. ან არი.
ეს მე ვარ. ჰოდა, გამიხსენე. ეს მე ვარ, მე
ვარ. მე აქ ვიყავი აქამდეც , და ახლაც და მერეც
და მოვალ მაშინ, როცა თვალებს დახუჭავს ღამით
ქარი და როცა შენს მომავალს  წარსულში ეძებ.
ეს მე ვარ, ყველა შენი დრო. და წელი. და ფიქრი.
ყველა ომი და დამარცხება.
ხელების ფშვნეტაც.
თვალები შავად შევიღებე.  თავს ასე  ვიქცევ -
ვიყო არავინ. ვიყო სადმე. ან ვიყო.
ნეტა.
მე ახლა მცივა გათენება. მე ახლა მცივა. და თვალებში მეზრდება მიწა.
მე გუშინ ღმერთი ვიყავი. და ხვალ დავბრუნდი. და გღალატობ გუშინდელ გზებზე.
მე ახლა ვიყოფ შენს მოსავალს. მე ახლა გიყოფ. და მკლავებზე ბავშვივივით მიწევს
სამყარო ჩემი სიზმრებიდან. სადაც ცხადში ბალახობს ფერადი ზებრა.
მე ახლა თითზე ჯვარედინებს. მე ახლა თითზე „ნიჩურიტებს“ ვიკეთებ. მხედავ.
მე ახლა გწირავ. და სიკვდილში სისხლნაკლული წყალსაც არ გაწვდი.
და როცა ქარი დაიძინებს. და როცა ცხენი ჩამოაგდებს ზურგიდან მხედარს
და როცა ვინმე გაიგონებს. და როცა ვინმე დაასრულებს ამ ტექსტის ნაწყვეტს –
მე მაშინ თვალებს გამოვიღებ. შენ კი ხელისგულზე ნახშირივით გამოწვი დარდი.
მე მაშინ კირით ამოგავსებ. შენ კი – დაბრუნება ტექსტებს შორის დეფისებს სთხოვე.
და როცა ქარი დაიძინებს.  და როცა ხაჭო  გაიკეთებს სიძველის ნადებს.
და როცა ტყეში გადარგავენ ჩვენს სულებს და შემოდგომა შეხვდებათ ხეებს –

არა ხარ სუსტი.
ადექი და მაშინ დაეცი.
ეს უნდა შეძლო.

მოდი და,  ხელებს ნუღარ მომხვევ.
ძნელია, მაინც.
მე შემიძლია დაბადება გამოგიგონო,
როცა ცხოვრებას ნახირივით მიერეკები
და შენ გეგონოს, რომ შენია წუთის სოფელი
და ყველა კარი გაიხსნება
შენ ოღონდ სთხოვე:
–სეზამ, გაიღე!
ახლა შიშისგან დამიზამთრდი
და თვალებს მარტო მაშინ ხუჭავ,
როცა ლიბრივით ჩამოწოლილ უღვთო სიჩუმეს
გიბრუნებ. უკან.

გაღვიძება აკრძალულია.
დაძინება ნებადართული.
ეკატერინე მარქვეს ოდესღაც.
ე კ ა ტ ე რ ი ნ ე.
მოდი, მოგიყვე:

იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა.
იყო ომი და იყო გმირი. იყო ნაცარიც.
იყო დაფშვნილი ძვლები. იყო. თუჯის ქვაბებში
იხარშებოდა მოლოდინი. სიზმრებს იცვამდნენ
სოფლის მკვიდრნი და ჯირითობდნენ ავსულ ქარებზე.
და იშლებოდა სოფლის გზა და გრძელ პირმაღებზე
ქარებს ელოდა გოგო ვინმე ხორბლისხელა და
დამარცხებული ოცნებები ფაშვებს აღებდნენ
გამარჯვებას კი მხოლოდ ერთი ყანწი ევალა.
იყო არავინ. იყო სადმე. იყო. საიდან –
საით მიდის გზა და ამ გზისგან საით
იწყება ათვლა, იქიდან სადაც
ისრები - დროის რიკულები დასცვივდა საათს,
თუ სადაც ღამით  გულებს ვხუჭავთ და გზას ვიგრძელებთ.
და მოდის დრო და ხელებს უცებ დაგვაწყობს მხრებზე.
და გადის დრო და სხეულს ცალი აკლია მხარი.
როცა ხმელეთი ორმოებში ჩავარდნილთ არწევს -
ცა ბაცი არის.
ვიყო არავინ. ვიყო სადმე. ვიყო. ან არი.
ეს მე ვარ. ჰოდა, გამიხსენე, ეს მე ვარ, მე
ვარ. და მე ვერცერთხელ ვერ მოვარგე ობიაბ კარებს
ის გასაღები, სადაც ჩემი დამარხეს გვამი.
იყო არავინ. იყო სადმე. იყო. საიდან
და მე ვარ, შენი დაბადება. სიცოცხლე. გზებიც.
ომში წასულის სიმღერაც და საყვარლის ნატვრაც.
თვალები შავად შევიღებე, ასე თავს ვიქცევ -
ვიყო არავინ. ვიყო სადმე. ან ვიყო. ნეტა.
და ახლა მცივა გათენება. მე ახლა მცივა. და თვალებში მეზრდება მიწა.
და ახლა მტკივა რომ მოგკალი. მე ახლა მტკივა. და  სიტყვას დროში ვერ ვატევ.
მე ახლა ვკვდები რომ მოგკალი. მე ახლა ვკვდები. და სიკვდილში სოცოხლეს ვიწერ.
და ახლა ვდუმვარ რომ მოგკალი. და ახლა ვდუმვარ. და მინდორზე ცალფეხა მარტი
შეწირულ თავებს აბურთავებს. კვდება. კლავს. გზისპირას გაზაფხულს  მარხავს.
და როგორც მცველი ჯოჯოხეთის ვდგავარ და თვალებით სველ მიწას ვფხოჭნი.
მე უკვე მაშინ მოგიგონე, მე უკვე მაშინ გაგიმეტე, როცა შენ არც გქონდა სახე.
მე ახლა ვდუმვარ რომ მოგკალი. მე ახლა ვდუმვარ, მე ახლა ვდუმვარ და მიჭირს..
მოდი და თვალები გამომიღე.  მე რომ  ხელისგულზე ნახშირივით გამოვწვა დარდი.
მოდი და კირით ამომავსე. მოდი.. მანამ ტექსტებს შორის დეფისებს ვიწერ.
მე ახლა ვიყოფ შენს მოსავალს. მე ახლა გიყოფ. და მკლავებზე სამყარო მიწევს
და ახლა მცივა გათენება. მე ახლა მცივა. და თვალებში მეზრდება მიწა.

მოდი და,  წიგნებს ნუღარ დაწვავ.
ხე არის, მაინც.
მე შემიძლია სიყვარული გამოგიგონო,
როცა თვალებში სიძულვილი უხმოდ დაგორავს
და შენ გეგონოს, რომ შენშია მთელი სამყარო
და ტანი, სადაც ბედისწერა საწოლში გიწევს
არც გაარხიო.

არ ხარ ძლიერი.
გასწორდი და ახლა ადექი.
ეს უნდა შეძლო.
აქ ყველა გზა დანაღმულია.
ავტორი მე ვარ.
ეკატერინე მარქვეს სახელად.
ე კ ა ტ ე რ ი ნ ე.

იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა.
იყო წიგნები. იყო ხალხი. იყო ცხოვრება.
კაცობრიობა სტრიქონივით ჩუმად ქრება და.
ადამიანებს დაბრუნებას ემათხოვრება.
იყო.  ოცნება. სიყვარული. იყო თვალები.
იყო ზიზღიც და სიძულვილიც. იყო სიკეთეც.
და ახლა მხოლოდ წიგნებიდან გვითვალთვალებენ
მათ, ვისაც ჩვენი მომავლიდან მსხვერპლად ვიმეტებთ.
მაგრამ მანამდე:
მიწისძვრის შემდეგ მიტოვებულ სახლში დარჩენილ
ქალს მარტოობა თუ შეაწუხებს,
ქალს, სიძულვილი თუ შეაწუხებს,
ქალს, სიყვარული თუ შეაწუხებს,
ეს დედამიწა გლობუსივით დაატრიალოს,
რომ არ გავჩერდეთ...

ავარიული აფრენაა
დაეშვით ციდან.

გაღვიძება აკრძალულია.
დაძინება ნებადართული.