პაპა დიმო (თავი პირველი)

 – შვილო რეჯან, როგორა ხარ, გენაცვალოს პაპილო?
– ისევ ისე… მცხელა, სიცხე მაქვს.
– იქნება გინდა რამე?
– არაფერი.
-მაინც? იქნება ნაღები გინდა… ან მსხალი, ან ხიზილალა, ან კიდევ ფორთოხალი?

– ჰო, პაპილო, ხიზილალა და ფორთოხალი.

– აგრე გენაცვალოს პაპილო!.. ეხლავე მოგიტან. ნუ მოიწყენ უჩემოდ. სანამ დავბრუნდები, აი ეს სურათები გასინჯე. სასაცილო რაღაც არის… კარგია განა!

მწკრივად ჩაწყობილმა ოქროს კბილებმა გაუელვა, ფალას-ქუდი დაიდო თავზე და ლასლასით გავიდა.

ათი წლის დარეჯანი, რომელსაც პაპა დიმიტრიმ რეჯანი დაარქვა, გაწითლებულ ქუთუთოებს ჰბლიტავს და ღიმილით ათვალიერებს „კურდღლების ცხოვრებას“.

მართლაც სასაცილოა: კურდღლები გულმოდგინედ მღერიან, საჭმელს დანა-ჩანგლით მიირთმევენ, ცეკვავენ, შენობებს აშენებენ, ავტოთი დასეირნობენ და… ომობენ კიდევაც!

აი კიდევ ერთი სურათიც: მონადირემ არწივს თოფი ესროლა, კურდღლები კი ყირამალა გადაცვივდნენ. ზოგი გარბის, ზოგი სოროში მიმალულა, ზოგს კი შიშისგან გული წასვლია. ჰა-ჰა-ჰა!