პაპა დიმო (თავი მერვე)

ექიმი კბილებს უსინჯავს და ითვლის:

– ოთხი კბილი გაკლიათ… ეს კბილიც ამოსაღებია. ესეც. დანაჩენი შეიძლება დროებით შევაკეთოთ. ერთი, ორი… სამი… ესეც, აი ესეც…

– არა, ექიმო, არა, – ეუბნება პაპა დიმო, – თქვენ ოქროს კბილები გამისინჯეთ, ოქროსი.

– რად სცახცახებთ, ავად ხომ არ ხართ?

არა! არა! დიმო ავად არ არის. იმიტომ აწკაპუნებს კბილებს, რომ ცივა, საშინლად ცივა. თუმცა, რა დროს ეგ არის! გასათბობად ან ახალი კბილების ჩასასმელად კი არ მოვიდა მოხუცი პაპა, არამედ…

– როგორ გგონიათ, ექიმო, რა ეღირება ჩემი ოქროს კბილები?

ექიმი შესდგა. ხელი ჰაერში გაეყინა.

– არ მესმის… რად მეკითხებით მაგას?

– იმიტომ, რომ.. ეს კბილები უნდა დამაძროთ.

რად უნდა ოქროს კბილები? ეეეჰ, აბა რა საკითხავია! რად უნდა პაპა დიმოს ოქრო? ჰა-ჰა! თქვენ თვითონვე გამოიცანით, ექიმო, რისთვის დასჭირდა ოქრო პაპა დიმოს, უსაქმო და უპატრონო მოხუცს, რომელსაც სახლში ელოდება ავადმყოფი, მშიერი ბავშვი – ათი წლის რეჯანი, ექიმი, ცივი ოთახი – ცარიელი ოთახი! და სიკვდილი, მშიერი სიკვდილი!

ექიმი მუშაობს. პაპა დიმო ჰკვნესის, ზოგჯერ შეკრთება და სისხლიან პირს თბილი წყლით ივლებს.

– ეხლავე, ეხლავე გავათავებ, – ამშვიდებს ექიმი. – ხუთი ამოვიღე. ერთიღა დამრჩა… აჰა, გავათავე… გამოირეცხეთ პირი.

პაპა დიმომ გარკინული თვალები ძლივს გაახილა და ექვსი კბილი დასთვალა – ექვსი წყვილი ოქროს კბილი!

სანამ ექიმი კბილებს რეცხავს და სასწორზე სწონავს, თვალდახუჭული პაპა დიმო კედელს მიჰყუდებია და ენით ეძებს ამოძრობილ კბილებს, მაგრამ ყველგან – მარცხნივ და მარჯვნივაც, ზევით და ქვევითაც ენა გაშიშვლებულ ღრძილებს აწყდება. გადარჩენილმა კბილებმაც გამოიღვიძეს: აისალნენ, აფუსფუსდნენ და აკვნესდნენ. ელვა უვლის ყბებში. რამდენიმე კბილი აქვს ამოსაძრობი. მაგრამ პაპა დიმოს არც საამისო დრო აქვს, არც ფული. ძუნწია მოხუცი, ფული ჯიბეში უწყვია, მაგრამ… ეს ფული რეჯანისაა. კბილები მერე იყოს, როცა დიმო სამსახურს იშოვნის და რეჯანიც მოკეთდება.

ბარბაცით მოდის პაპა დიმო, თითქმის მორბის… მორბის და მოაქვს რამდენიმე თუმანი, ხუთიოდე ფორთოხალი, მოხარშული ვარია, უებარი ტიოკოლი და… დაცარიელებული პირი.

მართლა, კინაღამ ბურღული და მანანა დაავიწყდა!

ეს იქნება ამიერიდან პაპა დიმოს საკვები – მისი ერთადერთი საჭმელი.