ორი შვილი (თავი მესამე)

ნატო და ზურაბი ახლად ნაყიდ ცხენს უვლიან: წყალს ასმევენ, აურვებენ, თავლაში შეჰყავთ და ბზე-ქერს უყრიან. მერე დედა ეუბნება შვილს:

– მეზობელთან გადავალ, შვილო, ყური უგდე გენაცვალე აქაურობას. დუქანს არ მოშორდე.

მხნე ბიჭია ზურაბი: იქაურობას რწყავს, გვის, ალაგებს და მუშტარსაც ისტუმრებს. ერთს თამბაქო მიჰყიდა, მეორეს არაყი დაუსხა, მესამეს მარილი აუწონა. მერმე დირეზე ჩამოჯდა და სოფლის ნახირს ააყოლა თვალი.

ვიღაც კაცი თითქოს მიწიდან ამოძვრა და თავთ წაადგა.

– გამარჯვება, პატარავ!

– ღმერთმა გაგიმარჯოს.

– ვისი ხარ, ბიჭო?

– ზაქროსი.

– სად არის ზაქრო?

– მგონი ვენახშია.

– დედა-შენი?

– მეზობელთან გადავიდა.

– შენი სახელი? – და გვერდით მიუჯდა.

– ზურაბი.

– ზურაბი. ზურაბი… კარგი სახელია, მომწონს.

– კიდევ რა მოგწონს? – ჩაიცინა პატარამ.

– შენი ჭკუა, თუ გაქვს.

– ჩემთვის მეყოფა, სხვისთვის კი რა გითხრა. – აჰხედა და დაუმატა:

– შენ აქაური არ უნდა იყო.

– რაზე მეტყობა?

– ყველაფერზე. არსად მინახვიხარ. სადაველი ხარ?

– მეც არ ვიცი. – და ხელი გადაუსვა ქოჩორა თავზე – არაფერს დამალევინებ?

– რატომ არა.

უცნობი ჭიქას ჭიქაზე სცლიდა. ერთ ჩარექას მეორე მოჰყვა. სვამდა, პურსა და ყველს ატანდა და ათას რამეს ეკითხებოდა: როგორ ცხოვრობენ? რას აკეთებენ? როგორი მოსავალი ან ვაჭრობა აქვთ?

ბავშვი ჯერ ერიდება, პასუხს თითქმის არ აძლევს. უცხოა, აქაური ამბავი რას ეკითხება? ზურაბი ზაქროს შვილია, მედუქნის ნუგეშია. ფრთხილობს. ვინ იცის, სადაურია ეს კაცი, ან ხუთიჭალაში რა უნდა, ან ამდენს რად კითხულობს? მაინც, სხვა რა გზა აქვს, მუშტარი უნდა გაართოს. სიტყვა პასუხს უნებურად მისდევს და უამბობს. მერმე ეკითხება:

– სირაჯი ხომ არა ხარ?

– ჰო. სირაჯი ვარ. – იღიმება მუშტარი. – ღვინის სასყიდლად მოვედი.

– რა დროს ღვინოა, ჯერ ყურძენიც არ შემოსულა.

– ძველი ღვინო მინდა. გაქვთ თუ არა?

– მგონი ერთი ქოცოღა დარჩა.

როგორც ეტყობა, მუშტარი დაღლილია – თვალებს ჰბლიტავს, ფულის დასტა ამოიღო, სამთუმნიანი გაუწოდა და უთხრა:

– აჰა, ზურაბ, რაც გერგება, აიღე. დანარჩენი შენთვის მიჩუქებია.

– ჩემთვის? – და ბიჭმა პირი დააღო.

– შენთვის, შენთვის. როგორც გინდა მოიხმარე. წიგნები და ტანისამოსი იყიდე – ტახტზე იჯდა. იქვე მიწვა და დათენთილი ხმით დააყოლა: – ძალიან დაღლილი ვარ. ცოტას მივიძინებ. მამა ან დედა თუ მოვიდეს, გამაღვიძე.

გადაბრუნდა, პირქვე მიწვა და სამი წუთის შემდეგ აფშვინდა.

ზურაბმა სამთუმნიანი გასინჯა, ჩაფიქრდა, მერმე მუშტრის ზურგს გადაჰხედა, ფული დაჰკეცა და ჯიბეში ჩაიდო.

– აი, დედილო, რა მაჩუქა ამ კაცმა. – უთხრა ათიოდე წუთის შემდეგ დაბრუნებულ დედას და მფშვინავზე მიუთითა, მერმე ყოველივე უამბო.

– რას ამბობს, ვინა ვარო? – ჩურჩულით ეკითხება დედა.

– სირაჯია. ღვინის სასყიდლად მოვედიო. როცა დედა და მამა მოვიდეს, გამაღვიძეო.

– დაანებე თავი. ჩემთან რა საქმე აქს ვიღაც სირაჯს? წადი, ცეცხლი დაანთე და წყალი დაადგი.

ზურაბი მოშვებულია ბარბაცობს. ეხლაღა დააცქერდა დედა შვილს.

– რა იყო, რა დაგემართა?.. აბა, მაჩვენე, ავად ხომ არა ხარ?

შუბლზე ხელი დაადო. თონესავით ცხელია. ლოყებიც ანთებული აქვს, თვალები მიბნედილი.

– ისევ ცხელება გაქვს, წადი, დაწექი. მეც ეხლავე შემოვალ. ზურაბი ბარბაცით გავიდა, ნატო კი ერთ ალაგზე გახევდა და ორივე თვალი უცნობის ზურგს მიაბჯინა, ვიღაც თუ რაღაც აწვალებდა, ან თვითონ სჯიჯგნიდა რაღაც ზრახვას, და ცოლიც ეხლა ისე იდგა, როგორც წეღან მისი .ქმარი, როცა თევდორეს ზურგს უბურღავდა, ოღონდ ულვაშის ნაცვლად დედაკაცი განიერ ნიკაპს ისრესავდა და მეორე ხელში სამთუმნიანს აშრიალებდა, რომელიც შვილს გამოართვა “ახალი ხალათისა და წიგნებისათვის”.