ორი შვილი (თავი მეოთხე)

დაიღუპა ზაქრო, ნამდვილად დაიღუპა: ბიჭი გაექცა, დაემალა. კურდღელივით მოჰქრის შიო, მწევარივით მოსდევს მედუქნე. აღარც გზა სჩანს, არც ბილიკი. ჯერ თხელი ტყე გაირბინეს, მერმე ბუჩქნარს შეერივნენ, შემდეგ ნახნავ ვენახებს მოედვნენ.

მედუქნემ ორჯერ დალია მანძილი, მაგრამ ბიჭი ორჯერვე გაუსხლტა: ერთხელ გვერდზე გაუხტა და ჩირგვნარში შეერია, მეორედ კი ისკუპა და ხევში ჩაგორდა.

ზაქრო რევოლვერს ვერ ხმარობს. ჯერ არ გაგიჟებულა: მისი ხმა ორ-სამ სოფელს მისწვდება. ისევ დაჰკლავს, ან დაახრჩობს.

მის ხელში ხანჯალი კრიალებს, უკნიდან ჩოხის კალთები მისდევენ. წინ კი ბავშვის ქუსლები პრიალებენ და ჭრელი ხალათი შრიალებს.

მირბის შიო და ზოგჯერ ერთის წუთით მოიხედავს, თუ ხანჯალი სადმე ახლოს გაიპრიალებს, ბალღი დაჭერილ მელასავით შესჩხავლებს და მეტის სისწრაფით გასხლტება. ზოგჯერ კი რაღაცას შესძახებს, მაგრამ ის ძახილი უფრო ხრიალს ჰგავს, ვიდრე კივილს, და იქვე სადმე იკარგება.

ბინდი მუქდება. სიბნელეში ორი ლანდიღა მოსჩანს. ორი ჩრდილი მოჰქრის ხატიჭალისკენ. აჰა, სოფლის ნაპირიც. აგერ ზაქროს ვენახიც. აი მისი დუქანიც. გარეთ ფანარი აინთო და ბალღის აჩრდილიც ღამის ფარვანასავით მიდის იმ შუქისაკენ.

ჩქარა, ზაქრო, ჩქარა, თორემ იღუპები! თუ ის ლანდი დუქანს გასცდა, თუ სოფელში შევარდა ან მეზობელთან შეუხვია, გირჩევნია ეგ ხანჯალი შენთვისვე მოიხმარო – ან ყელი გამოიჭრა ან თავი ჩამოიხრჩო.

აბა, ნაბიჯს მოუმატე, მჩატე კუნთები დაიჭიმე! გასწი, თორემ ბეწვზეღა ჰკიდია შენი თავიც და შენი ოჯახიც.