ორი შვილლი (თავი მეხუთე)

– დედი, მიშველე!

– რა იყო. შვილო? ვინა ხარ, რა დაგემართა?

– დედი, მიშველე… მკლავენ… მომდევენ – და აქშენილი უცხო ბავშვი მთრთოლვარე ხელებით ეჭიდება უცხო დედაკაცს, თან ქოშინით იხრჩობა და კალთებს აგლეჯავს – მოსაკლავად მომ… მომდევენ. დამმალე… მალე! მალე!

დედაკაცი თითქმის მირბის. ბავშვი კაბაზე ჰკიდია. დახლის უკან კარი გააღო, ბნელში შეაგდო და მიაყოლა:

– დაიმალე… მარჯვნივ გადი. ნუ გეშინიან. გომურია. – კარები გამოიხურა და ისევ დუქანში გამოვიდა.

შიო კედელს მიეყრდნო. დაღლილ ძაღლივით ქაქანებს და გულს იმაგრებს. თანაც სიბნელეს აშტერდება, არემარის გარჩევას სცდილობს.

გაახსენდა დარიგება. მარჯვნივ კარი შეაღო და წყვდიადში შეცურდა.

ბუხარში ნაღვერდალი ღვივის. იქვე ტახტი სდგას. ტახტის უკან დარაბებია. დარაბების იქით – გომური.

იქ, გომურში, სიბნელეში ცხენი ფრუტუნებს. იქვე კამეჩიც იცოხნება. შორს კუთხეში სანათური მოსჩანს და იმ სანათურში ერთი ვარსკვლავი კამკამებს.