იხვი და მამალი

ვიტი, ვიტი,
ჩემზე დიდი
მოცურავე ვინ არი,
ვის ამშვენებს ულვაში,

გამეჯიბროს ცურვაში.
ზურგზე ლურჯი ზოლი გამდევს,
ჩემპიონის კანტია,
იხვთა მოდგმა ვასახელე,

მეძახიან `კვატიას~.
და დედლების ამალით
იქვე გაჩნდა მამალი.
უკან არ დაიხია,

ტანზე შემოიხია:
- მაგ დაფეხვილ ტრაბახას
მივალ, ყელში ვეცემი,
დაახალეთ, დედლებო,

თქვენი ლაყე კვერცხები.
ისე მაგრად გავცურო,
ისე მაგრად ვიყივლო,
მაგას თუ არ ვაჯობო,

დე, გამიხმეს ბიბილო!
გადაეშვა მორევში,
ცა ყივილით გახია,
და იმ დღიდან მამალი

დედლებს არ უნახია.