გვიანი შემოდგომა

ხალხს ეცვა თბილად და ერთფეროვნად
და შეჩვეული იყო ყველაფერს:
თუკი მღეროდნენ-ყველა მღეროდა,
ყველა ღელავდა- თუკი ღელავდნენ.

დიდი ამბები ხდებოდა გარეთ:
ერთი ამინდი ცვლიდა მეორეს,
ასამარებდა ხმელ ფოთლებს ქარი,
ვით უსახელოდ წამხდარ მეომრებს

დიდი ამბები ხდებოდა გარეთ:
ეკარგებოდა ქალაქს ხალისი
უკაცურ ქუჩებს უფრთხოდა მთვარეც
და იწყებოდა წვიმა თავისით.
წყალს ჩამოჰქონდა სილა და ხრეში,
ეკარგებოდა ქალაქს იერი
და მოედანი ბზინავდა ბნელში,
ტბასავით ჩუმი და ცარიელი.

ძლივს ჩერდებოდნენ ხეები ფეხზე,
წყალს ჩამოჰქონდა სილა და ხრეში,
და დინამიტით დახოცილ თევზებს
ჰგავდნენ ფოთლები სიჩუმის წრეში.

სუფთავდებოდა სივრცე ყოველდღე,
აჩენდა თავის უნაკვთო სახეს
და უთავბოლოდ დააქროლებდნენ
დღეები ძველი აფიშის ნახევს.

ბაღშიც ხდებოდა დიდი ცვლილება;
ყველა კუნჭული მოჩანდა უკეთ.
თუმცა სიცოცხლით მთვრალი წყვილები
მაინც ვერ გრძნობდნენ რომ ჩანდნენ უკვე....

და სხეულები, როგორც ღრუბლები,
იპყრობდნენ სივრცის უდიდეს ნაწილს
და იმ ხეების თავისუფლებით
კვლავ შიშვლდებოდნენ ქალაქის თვალწინ,

კვლავ ასრულებდნენ ბუნების ნებას,
რადგან ისინი მაშინ ცდებოდნენ,
როცა ბუჩქებში მალავდნენ ვნებებს,
ვით ნაქურდალით სავსე ჩემოდნებს.

ბაღიც იმიტომ აღარ კვნესოდა,
არ ნებდებოდა მოსაწყენ ფიქრებს,
თუმცა ფოთლების უმრავლესობა
სველ ბილიკებზე ეყარა პირქვე.

წყარო: litklubi.ge